Διαχρονικότητα

[dyingfreedom]

Tool - Ænima / Lateralus
Soundgarden - Superuknown
Nine Inch Nails - Downward Spiral
Paradise Lost - Icon
Pink Floyd - Animals
Isis - Panopticon
και ο,τιδήποτε από Rush, περιόδου '76-81 με λίγη παραπάνω αδυναμία στο Permanent Waves.

είναι κι'άλλα φυσικά.

[carheart]

Λοιπόν, bump.

Κάποιος είπε πως τέτοια threads είναι στην ουσία bestof με άλλο όνομα, και πολλοί όντως το κάνουν.

Για αυτό εγώ θα πω ένα album μόνο, το οποίο Είναι διαχρονικό ρε παιδί μου, είναι ο διαχρονικότερος δίσκος των 00's, και αυτό έχει να κάνει με ποιότητα, επιρροή, αριθμό ακροάσεων σε μένα, σχολή ήχου που δημιούργησε, κλπ.

Το αγόρασα ως εξής, ήταν μια χρονιά που ήταν να έρθουν οι Knut στην Αθήνα, αλλά το live είχε ακυρωθεί γιατί φυσικά δεν υπήρχε κανείς να τους ξέρει, ούτε εγώ τους ήξερα, αλλά τι να κάνουμε τώρα, θα πήγαινα. Ήταν 2002, το live ακυρώνεται, και μετά από καναδυο μήνες δε θυμάμαι σε βόλτα στο 7&7, μου λέει το παλικάρι εκεί "ακυρώθηκαν και οι Knut γαμώτη" και εγώ του λέω "ναι ρε κριμα, φερε το Heaven Shall Burn το καινούργιο το whatever" και μου λέει "πάρε καλύτερα αυτό, δεν κοιμάμαι τα βράδια", και μου δίνει το Oceanic των Isis, το διαχρονικότερο album των 00's και παθαίνω σοκ που δεν περιγράφεται, και το ακούω συνεχώς και με κλειστά παράθυρα και ταβάνια, και σε λεωφορεία και σε τραίνα και σε πλοία και σε καράβια. Αρκετούς μήνες μετά, βγαίνει το "Christmas" των Old Man Gloom, και λέω μέσα μου, πως αυτό είναι καλύτερο, και μια φορά έξω από μια συναυλία, λέω σε ένα φίλο, πως "φίλε μου, το christmas είναι καλύτερο από το oceanic, το ξεπέρασε", και ο σοφός γέροντας με φάτσα πιτσιρικά μου είπε "αυτό, νέε, θα το δείξει ο χρόνος". Εγώ περίμενα τον χρόνο, και ο χρόνος που το Oceanic θα σταματήσει να είναι διαχρονικό (oops) δεν έχει έρθει ακόμα.

Και εδώ δεν αναφέρομαι σε underground διαχρονικότητες, μιλάμε πια για ένα ευρύ rock χώρο, στον οποίο οι Isis έπιασαν κορυφές, χωρίς α) να ντροπιάσουν το (σπουδαίο) παρελθόν τους και β) να γίνουν αντιπαθητικοί και mainstream και ρηχοί και τέτοια. Ένα Oceanic είναι διαχρονικό με τον τρόπο που είναι ένα Lateralus, είναι το μόνο album Isis που έχει αυτή την ιδιότητα. Απλώς το Oceanic προσωπικά μου αρέσει και πολύ, οπότε δεν θα αναφέρω άλλο Tool και Radiohead πχ στα της διαχρονικότητας, αν και παίζουν και αυτοί ξεκάθαρα στην ίδια κατηγορία.

Δηλαδή, έχει μέσα το "The Other", το "Carry".



(άλλη μέρα θα γράψω για Nattens Madrigal και Satanic Art)

[kontan]

arxhge moy etri3e h kardia m ayta poy grafeis k
o typos sto 7+7 ekeinh th periodo mexri k sobrako ISIS foroyse...
pantws pisteyw oti Oceanic k Panopticon koitazontai katamata... se kamia 10etia 8a fanei pantws h pragmatikh diaxronikothta k oxi h "moda twn kairwn" (gia oles tis mpantes milaw). nomizw pws einai ligo astoxo na milame gia diaxronikothta kykloforiwn ths trexoysas dekaetias. h alh8eia einai oti oi Isis katafernoyn na epireazoyn kosmo k kosmakh akomh k shmera parolo poy oi modes pane k erxontai. sigoura ayto einai deigma diaxronikothas, alla k pali, sto telos mono o xronos 8a dei3ei. k pou 3es, mporei na bgei kykloforia kapoiwn 20arhdwn apo th rwssia k na ta liwsei ola xamw k na toys supportaroyn oi Isis. ayta apo th "romantikh" pleyra.

h kynikh pleyra leei pws den yfistatai diaxronikothta, k einai ola 8ema marketing. An 8elei na poylhsei mia etairia kapoion 8a to kanei. Mporei ayrio-me8ayrio na fygoyn apo thn Ipeceac (pwsskatalegetai) k na toys tsimphsei kamia allh poy na toys xwnei pantoy (akomh perissotero apoti ginetai twra) k gia panta k etsi na mh stamathsoyn na poylane pote, k sto telos na ginoyn eisagwgikh mpanta toy belinekoys twn Iron Maiden k twn Metallica 3erw gw, oi opoioi an den eixan xrhsei swstoy management k promotion de 8a eixan megalyterh tyxh apo toys Artillery px.

dialexte stratopedo skepshs k arxiste to flame

[wino]

ίσα ίσα που η διαχρονικότητα δεν έχει να κάνει με μάρκετινγκ. Αν είναι καλός δλδ ένας δίσκος θα ακούγεται συνέχεια, και όχι μόνο στην αρχή λόγω προώθησης. Τα maiden και τα metallica που ανέφερες προφανώς και είναι συγκροτήματα με γαμάτους δίσκους που ακούγονται συνέχεια και δεν φταίει το μάρκετινγκ μόνο για αυτό. Τώρα ότι μπορεί κάτι άλλο να μη γίνει γνωστό και να μην ακουστεί (artillery στο παράδειγμα σου) παρόλο που αξίζει εξίσου με τα προηγούμενα, λόγω προώθησης, δυστυχώς συμβαίνει, αλλά αυτό δεν υποβαθμίζει τα αποπάνω συγκροτήματα και τους δίσκους τους

[kontan]

se kamia periptwsh den ypoba8mhsa tis mpantes poy anefera. e3aloy gia na epilegoyn anamesa se apeires alles, isa isa poy kati 3exwristo 8a eidan oi etairioyxoi panw toys. ayto poy 8elw na pw einai oti sigoyra h poiothta einai prwtarxiko proson gia na ginei kati diaxroniko, alla mporei k to marketing na kanei kati "diaxroniko" (gia logoys symferontos profanws k oxi pragmatikhs a3ias).
sxhmatika to 8ema "diaxronikothta" to blepw sa mia saita. sthn arxh th petas k an einai kalh h kataskeyh ths k to baros ths k o anemos einai eynoikos, mporei na petaei gia arketh wra. an pali einai skarth 8a pesei k 8a tsakistei. bebaia mporei na exeis kanei tsatsia k na dhmioyrgeis elegxomena reymata aera k na th kratas ston aera gia panta (alla an einai kakh k kataskeyh 8a pesei sigoyra arga h' grhgora) ayto omws 8elei xrhma

[The Good Son]

Ο δίσκος που θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει ανελλειπώς από το γυμνάσιο ως σήμερα είναι το selling england by the pound των genesis.

[Bereft]

Δεν είναι πολύ γνωστός δισκος. Δεν είναι ουτε ο καλύτερος του είδους. Ομως ειναι για μένα ο ορισμός του διαχρονικού αλμπουμ. Αξιοι μαθητές και διαδοχοι των Disembowelment, οι Evoken στο Quietus δεν κανουν κατι το συγκλονιστικο, δεν ξαναεφευρισκουν το ειδος και δεν γινονται κλισέ. Τα βιολιά, τα πλήκτρα και οι ατμοσφαιρες δεν ειναι για μας. Και ομως εδω ακουγονται τοσο ταιριαστα, κατω απο τονους βρομιάς ξεπυδάει η μοναδική ανασα ελπίδας. Αυτο που κάνει το αλμπουμ να περναει παντα το τεστ του χρόνου ειναι το γεγονος οτι καθε φορα που βαζεις το cd να παιζει, η ανατριχίλα που προκαλεί η εισαγωγη του "In Pestilence Burning" ειναι ιδια με την πρωτη φορα που το ακουσες, η βαρυσημαντη ατμοσφαιρα οταν ξεκινάει το "Where Ghosts Fall Silent" σου προκαλει δεος και οταν οι τελικοι ηχοι του "Attemendous Journey" ειναι το τελευταιο πραγμα που μενει στ αυτια, μια ασυγκρατητη ορμή σε ωθει να ξαναπατησεις το play...

[tt39]

Εγώ νομίζω ότι όσο πιο "δύσκολος" και καλά ο δίσκος τόσο περισσότερη διαχρονικότητα έχει γιατί ανακαλύπτεις συνέχεια καινούρια πράγματα και δεν το βαριέσαι εύκολα. Για μένα ο δίσκος που ακούω περισσότερο από όλους εδώ και κανα 2 χρόνια είναι το Frances the Mute των Mars Volta, το οποίο σημειωτέον δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους (σύνταξη παναγιά μου). Απλά στην αρχή που τον είχα πάρει άκουγα περισσότερο το L'Via και το Widow και τώρα ακούω κάθε βδομάδα το Cassandra Gemini, και τα 32 λεπτά του!

Γαμάτος δίσκος, πάρτετόνα.