Την εποχή εκείνη ο Χίλμαν έκανε τα πειράματα μαζί με δύο συνεργάτες που δούλευαν, μες στο σκοτάδι, σε ένα τραπέζι μακριά από το δικό του. Μια μέρα που εργάζονταν σε διάφορα παρασκευάσματα νευρικών κυττάρων, ένας από τους δύο είπε χαμηλόφωνα στον άλλον ένα ανέκδοτο και στο τέλος ξέσπασαν κι οι δυο σε βροντερά γέλια. Όταν ήρθε η ώρα να συγκρίνουν τις γραφικές παραστάσεις που αφορούσαν την παραγωγή ATP των τριών παρασκευασμάτων, φάνηκε πως εκείνες των δύο συνεργατών διέφεραν από του Χίλμαν και παρουσίαζαν μια κορύφωση που αντιστοιχούσε στη στιγμή κατά την οποία οι δυο τους είχαν ξεσπάσει σε γέλια. τι μπορούσε να συμβαίνει; Μήπως η παραγωγή ATP από τα κύτταρα δεν επηρεαζόταν μόνο από το φως αλλά και από τον θόρυβο; Την άλλη μέρα ο Χίλμαν έβαλε το δικό του παρασκεύασμα κυττάρων «ν' ακούσει» μια κασέτα που περιείχε ηχογραφημένη συναυλία με γκάιντες, οπότε διαπίστωσε οριστικά πως και ο ήχος αύξανε την παραγωγή του ΑΤΡ.
Στην πράξη, ο Χίλμαν είχε ανακαλύψει ότι το εργαστηριακό περιβάλλον χρησιμοποιεί πηγές ενέργειας και όργανα που επηρεάζουν την πορεία των πειραμάτων και τα οποία, συνήθως, δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη. Δίχως άλλο, αυτές οι παράμετροι έπρεπε να εξεταστούν και να μετρηθούν, ώστε να μπορέσει κανείς να τις αφαιρέσει από τα τελικά αποτελέσματα, προκειμένου να έχει μια αξιόπιστη και ακριβή εικόνα των υπό μελέτη βιολογικών φαινομένων. Μόλο που η ιδέα καθαυτή δεν μπορούσε να θεωρηθεί αιρετική, δύσκολα θα γινόταν αποδεκτή.
Ο Χίλμαν προσπάθησε να εκθέσει την άποψη αυτή σε ένα άρθρο που έστειλε στο Journal of Molecular Biology, όμως εισέπραξε μια εντελώς αναιτιολόγητη άρνηση. Απεναντίας, ο διευθυντής του Biochemical Journal υπήρξε πιο έντιμος αφoύ στην απορριπτική του επιστολή εξήγησε στον Χίλμαν ότι, «να υποθέσει κανείς ότι οι φυσικοί παράγοντες μπορούν να έχουν βιοχημικά αποτελέσματα, είναι επαναστατικό». Το άρθρο δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας και κανείς από τους πολλούς αρμόδιους μελετητές στους οποίους διαμαρτυρήθηκε ο Χίλμαν δεν στενοχωρήθηκε για το γεγονός.
Ο Χίλμαν δεν μπορεί να θεωρηθεί ημιαρμόδιος αιρετικός, ούτε - πολύ περισσότερο - crank. Είναι μελετητής με περγαμηνές: απόφοιτος της ιατρικής, ειδικεύτηκε στη φυσιολογία, τη νευροφυσική, τη βιοφυσική και τη βιοχημεία• από το 1958 έως το 1962 διετέλεσε ερευνητής στο Τμήμα Βιοχημείας του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου• στη συνέχεια δίδαξε εφαρμοσμένη νευροβιολογία στο Κολέγιο Mπάτερσι, μέχρι που κλήθηκε, το 1968, να αναλάβει την έδρα φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σάρεϊ. Το 1970, διορίστηκε επίσης διευθυντής της Εργαστηριακής Μονάδας Εφαρμοσμένης Νευροβιολογίας. Είναι ακόμη ειδικός σε τεχνικές αναζωογόνησης (ίδρυσε και διηύθυνε από το 1971 έως το 1985 το περιοδικό Resuscitation) και μικροσκοπίας (επιμελήθηκε την αγγλική έκδοση ενός γνωστού εγχειριδίου μικροσκοπίας και έγραψε πολυάριθμα άρθρα για διάφορες πλευρές των τεχνικών της), έφτασε μάλιστα να εκλεγεί αντιπρόεδρος του Queckett Microscopical Club. Το 1991 ο εκδοτικός οίκος Accademic Press του Λονδίνου δημοσίευσε έναν σημαντικό άτλαντα του Χίλμαν για την κυτταρική δομή του νευρικού συστήματος και, παρά τα αναθέματα που εξαπέλυσαν εναντίον του οι συνάδελφοί του, η Schizophrenia Association της Μεγάλης Βρετανίας τον χρησιμοποίησε ως σύμβουλο από το 1990 έως το 1993. Έτσι λοιπόν, η απάντηση στο παράδοξο της σύγχρονης ιατρικής έρχεται από μια προσωπικότητα αναμφισβήτητου κύρους. Ωστόσο, κανείς δεν τον ευχαρίστησε - έστω και για το ότι έθεσε, απλώς, το πρόβλημα. Αντιθέτως, έκαναν τα πάντα για να του κλείσουν το στόμα και να οδηγήσουν σε πρόωρο τέλος την καριέρα του.
Ζωντανό νερό
Originally Posted by silencerius
