Όταν τις προάλλες κάναμε μια συζήτηση με τον Virus για την ταινία έκανε μια πολύ σωστή παρατήρηση... Ότι η ταινία ισορροπεί πολύ πετυχημένα ανάμεσα στο retro 60s/70s στυλ και την μοντέρνα αισθητική... Περίπου το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με το εξαιρετικό soundtrack της ταινίας... Αν και η retro πλευρά μάλλον υπερισχύει, είναι φανερό ότι οι άνθρωποι που έφτιαξαν το soundtrack είχαν ως στόχο την ποικιλία... Από rock 'n' roll μέχρι hip-hop, από μουσική για western μέχρι J-pop/rock, από μουσική επηρεασμένη από τις blaxploitation ταινίες μέχρι το kraut-rock των Neu!, το soundtrack αυτό περιέχει σχεδόν τα πάντα... Και αυτό είναι ίσως και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του, αφού όχι μόνο δε χάνει σε συνοχή, αλλά αντανακλά τα διαφορετικά στοιχεία που περιείχε η ταινία... Θα διαφωνήσω με τον Dragonlord για το Ode to Oren Ishii... Η κάτι αναμέσα σε rap-αρισμα και απαγγελία ερμηνεία του RZA σε συνδυασμό με την εκπληκτική background μουσική το κάνουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου... Φυσικά το Don't Let Me Be Misunderstood είναι ύμνος, σε μια πλουσιότερη εκτέλεση σε σχέση με το πρωτότυπο... Φυσικά το The Flower of Carnage προκαλεί ανατριχίλες, και μοιάζει λες και είναι βγαλμένο μέσα από τα καλύτερα sountracks anime ταινιών... Φυσικά το Bang Bang παραμένει ένα σύντομο διαμάντι που επίσης τονίζει την συναισθηματική πλευρά της ταινίας... Τα σύντομα instrumental ιντερλούδια είναι επίσης εξαιρετικά ενδιαφέροντα... Γενικά μιλάμε για ένα από τα καλύτερα soundtracks που έχω ακούσει και που έχει ένα, ίσως, μόνο μειονέκτημα... Τη σχετικά μικρή διάρκεια του... Παρόλ' αυτά είναι χαλαρά ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που άκουσα φέτος...
Και θα ήθελα να εκφράσω και μια προσωπική άποψη... Για μένα τέτοια soundtracks, που ξεφεύγουν λίγο από τις κλασσικές φόρμες, είναι απείρως καλύτερα από τις χιλιοακουσμένες ορχηστρικές προσπάθειες, που επιδιώκουν απλά να ακούγονται πομπώδεις και συνιθως προκαλούν απλά βαρεμάρα...