Τι σημασία έχουν όλα αυτά.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά.
Τι σημασία έχει η ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ωρε υπάνθρωπε??? Θα βγει ο κάθε Σλάβος ΠΙΘΗΚΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΙ ΣΕ ΕΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΑΡΕΙΟΥΣ UBERMENSCHEN?
The bird of Hermes is my name, eating my wings to make me tame.
~
DM, h phgh sou einai ena URL pou periexei ton oro "greece.org" kai "Themis" taytoxrona. Kseperases ton eayto sou, antikeimenikoulh
τα διάβασες και τα βρήκες ιστορικά/ιδεολογικά ανακριβή και λάθος, η απλά κοίταξες το γιουάρέλ? Όχι ότι τα διάβασα όλα, αλλά ιστορικά με μια ματιά ψιλοφαίνονται ακριβή, άσχετα άμα συμφωνώ με τη θέση του στο μακεδονικό σήμερα ή όχι.
Kati pou einai se fakelo /themis einai aksiwmatika lathos .-
Kai gamw tis istorikes alitheies. Ektos tou oti den yparxei tekmhriwsh, einai kai safws vlakeia ayto, giatiΕσφαλμένη Αντίληψη #7
Με το κύλισμα του χρόνου οι αρχαίοι Μακεδόνες εξαφανίσθηκαν.
Πραγματικότητα #7
Υπό την επίδραση της Κοινής γλώσσης, οι αρχαίοι Μακεδόνες συγχωνεύθηκαν με τους υπόλοιπους Έλληνες.
1) Oi Makedones den pisteyw na frontizan na phgainoun mono me Ellhnides, kati pou outws h allws den exei sxesh ayto pou leme, alla o DM elpizei oti apla tha doume ena terastio keimeno kai tha peistoume
2) To oti exoun dyo fyla/ omades atomwn koinh glwssa de shmainei oti tha enswmatwthoun se ena lao. Ektos ki an osoi milane Agglika prokeitai nai sygxwneythoun me tous ypololoipous agglofwnous, se shmerinh antistoixia.
Call me Ishmael. Some years ago -- never mind how long precisely -- having little or no money in my purse, and nothing particular to interest me on shore, I thought I would sail about a little and see the watery part of the world. It is a way I have of driving off the spleen, and regulating the circulation. Whenever I find myself growing grim about the mouth; whenever it is a damp, drizzly November in my soul; whenever I find myself involuntarily pausing before coffin warehouses, and bringing up the rear of every funeral I meet; and especially whenever my hypos get such an upper hand of me, that it requires a strong moral principle to prevent me from deliberately stepping into the street, and methodically knocking people's hats off -- then, I account it high time to get to sea as soon as I can. This is my substitute for pistol and ball. With a philosophical flourish Cato throws himself upon his sword; I quietly take to the ship. There is nothing surprising in this. If they but knew it, almost all men in their degree, some time or other, cherish very nearly the same feelings towards the ocean with me.Originally Posted by DM
There now is your insular city of the Manhattoes, belted round by wharves as Indian isles by coral reefs -- commerce surrounds it with her surf. Right and left, the streets take you waterward. Its extreme down-town is the battery, where that noble mole is washed by waves, and cooled by breezes, which a few hours previous were out of sight of land. Look at the crowds of water-gazers there.
Circumambulate the city of a dreamy Sabbath afternoon. Go from Corlears Hook to Coenties Slip, and from thence, by Whitehall northward. What do you see? -- Posted like silent sentinels all around the town, stand thousands upon thousands of mortal men fixed in ocean reveries. Some leaning against the spiles; some seated upon the pier-heads; some looking over the bulwarks
of ships from China; some high aloft in the rigging, as if striving to get a still better seaward peep. But these are all landsmen; of week days pent up in lath and plaster -- tied to counters, nailed to benches, clinched to desks. How then is this? Are the green fields gone? What do they here?
But look! here come more crowds, pacing straight for the water, and seemingly bound for a dive. Strange! Nothing will content them but the extremest limit of the land; loitering under the shady lee of yonder warehouses will not suffice. No. They must get just as nigh the water as they possibly can without falling in. And there they stand -- miles of them -- leagues. Inlanders all, they come from lanes and alleys, streets and avenues, -- north, east, south, and west. Yet here they all unite. Tell me, does the magnetic virtue of the needles of the compasses of all those ships attract them thither?
Once more. Say, you are in the country; in some high land of lakes. Take almost any path you please, and ten to one it carries you down in a dale, and leaves you there by a pool in the stream. There is magic in it. Let the most absent- minded of men be plunged in his deepest reveries -- stand that man on his legs, set his feet a-going, and he will infallibly lead you to water, if water there be in all that region. Should you ever be athirst in the great American desert, try this experiment, if your caravan happen to be supplied with a metaphysical professor. Yes, as every one knows, meditation and water are wedded for ever.
But here is an artist. He desires to paint you the dreamiest, shadiest, quietest, most enchanting bit of romantic landscape in all the valley of the Saco. What is the chief element he employs? There stand his trees, each with a hollow trunk, as if a hermit and a crucifix were within; and here sleeps his meadow, and there sleep his cattle; and up from yonder cottage goes a sleepy smoke. Deep into distant woodlands winds a mazy way, reaching to overlapping spurs of mountains bathed in their hill-side blue. But though the picture lies thus tranced, and though this pine-tree shakes down its sighs like leaves upon this shepherd's head, yet all were vain, unless the shepherd's eye were fixed upon the magic stream before him. Go visit the Prairies in June,
-3-
when for scores on scores of miles you wade knee-deep among Tiger- lilies -- what is the one charm wanting? -- Water -- there is not a drop of water there! Were Niagara but a cataract of sand, would you travel your thousand miles to see it? Why did the poor poet of Tennessee, upon suddenly receiving two handfuls of silver, deliberate whether to buy him a coat, which he sadly needed, or invest his money in a pedestrian trip to Rockaway Beach? Why is almost every robust healthy boy with a robust healthy soul in him, at some time or other crazy to go to sea? Why upon your first voyage as a passenger, did you yourself feel such a mystical vibration, when first told that you and your ship were now out of sight of land? Why did the old Persians hold the sea holy? Why did the Greeks give it a separate deity, and own brother of Jove? Surely all this is not without meaning. And still deeper the meaning of that story of Narcissus, who because he could not grasp the tormenting, mild image he saw in the fountain, plunged into it and was drowned. But that same image, we ourselves see in all rivers and oceans. It is the image of the ungraspable phantom of life; and this is the key to it all.
Now, when I say that I am in the habit of going to sea whenever I begin to grow hazy about the eyes, and begin to be over conscious of my lungs, I do not mean to have it inferred that I ever go to sea as a passenger. For to go as a passenger you must needs have a purse, and a purse is but a rag unless you have something in it. Besides, passengers get sea-sick -- grow quarrelsome -- don't sleep of nights -- do not enjoy themselves much, as a general thing; -- no, I never go as a passenger; nor, though I am something of a salt, do I ever go to sea as a Commodore, or a Captain, or a Cook. I abandon the glory and distinction of such offices to those who like them. For my part, I abominate all honorable respectable toils, trials, and tribulations of every kind whatsoever. It is quite as much as I can do to take care of myself, without taking care of ships, barques, brigs, schooners, and what not. And as for going as cook, -- though I confess there is considerable glory in that, a cook being a sort of officer on ship-board -- yet, somehow, I never fancied broiling fowls; -- though once broiled, judiciously buttered, and judgmatically salted and peppered, there is no one who will
speak more respectfully, not to say reverentially, of a broiled fowl than I will. It is out of the idolatrous dotings of the old Egyptians upon broiled ibis and roasted river horse, that you see the mummies of those creatures in their huge bake-houses the pyramids.
No, when I go to sea, I go as a simple sailor, right before the mast, plumb down into the forecastle, aloft there to the royal mast-head. True, they rather order me about some, and make me jump from spar to spar, like a grasshopper in a May meadow. And at first, this sort of thing is unpleasant enough. It touches one's sense of honor, particularly if you come of an old established family in the land, the van Rensselaers, or Randolphs, or Hardicanutes. And more than all, if just previous to putting your hand into the tar-pot, you have been lording it as a country schoolmaster, making the tallest boys stand in awe of you. The transition is a keen one, I assure you, from the schoolmaster to a sailor, and requires a strong decoction of Seneca and the Stoics to enable you to grin and bear it. But even this wears off in time.
What of it, if some old hunks of a sea-captain orders me to get a broom and sweep down the decks? What does that indignity amount to, weighed, I mean, in the scales of the New Testament? Do you think the archangel Gabriel thinks anything the less of me, because I promptly and respectfully obey that old hunks in that particular instance? Who aint a slave? Tell me that. Well, then, however the old sea-captains may order me about -- however they may thump and punch me about, I have the satisfaction of knowing that it is all right; that everybody else is one way or other served in much the same way -- either in a physical or metaphysical point of view, that is; and so the universal thump is passed round, and all hands should rub each other's shoulder-blades, and be content.
Again, I always go to sea as a sailor, because they make a point of paying me for my trouble, whereas they never pay passengers a single penny that I ever heard of. On the contrary, passengers themselves must pay. And there is all the difference in the world between paying and being paid. The act of paying is perhaps the most uncomfortable infliction that the two orchard
-5-
thieves entailed upon us. But being paid, -- what will compare with it? The urbane activity with which a man receives money is really marvellous, considering that we so earnestly believe money to be the root of all earthly ills, and that on no account can a monied man enter heaven. Ah! how cheerfully we consign ourselves to perdition!
Finally, I always go to sea as a sailor, because of the wholesome exercise and pure air of the forecastle deck. For as in this world, head winds are far more prevalent than winds from astern (that is, if you never violate the Pythagorean maxim), so for the most part the Commodore on the quarter-deck gets his atmosphere at second hand from the sailors on the forecastle. He thinks he breathes it first; but not so. In much the same way do the commonalty lead their leaders in many other things, at the same time that the leaders little suspect it. But wherefore it was that after having repeatedly smelt the sea as a merchant sailor, I should now take it into my head to go on a whaling voyage; this the invisible police officer of the Fates, who has the constant surveillance of me, and secretly dogs me, and influences me in some unaccountable way -- he can better answer than any one else. And, doubtless, my going on this whaling voyage, formed part of the grand programme of Providence that was drawn up a long time ago. It came in as a sort of brief interlude and solo between more extensive performances. I take it that this part of the bill must have run something like this: 'Grand Contested Election for the Presidency of the United States 'Whaling Voyage by one Ishmael 'BLOODY BATTLE IN AFFGHANISTAN'
Though I cannot tell why it was exactly that those stage managers, the Fates, put me down for this shabby part of a whaling voyage, when others were set down for magnificent parts in high tragedies, and short and easy parts in genteel comedies, and jolly parts in farces -- though I cannot tell why this was exactly; yet, now that I recall all the circumstances, I think I can see a little into the springs and motives which being cunningly presented to me under various disguises, induced me to set about
performing the part I did, besides cajoling me into the delusion that it was a choice resulting from my own unbiased freewill and discriminating judgment.
Chief among these motives was the overwhelming idea of the great whale himself. Such a portentous and mysterious monster roused all my curiosity. Then the wild and distant seas where he rolled his island bulk; the undeliverable, nameless perils of the whale; these, with all the attending marvels of a thousand Patagonian sights and sounds, helped to sway me to my wish. With other men, perhaps, such things would not have been inducements; but as for me, I am tormented with an everlasting itch for things remote. I love to sail forbidden seas, and land on barbarous coasts. Not ignoring what is good, I am quick to perceive a horror, and could still be social with it -- would they let me -- since it is but well to be on friendly terms with all the inmates of the place one lodges in.
By reason of these things, then, the whaling voyage was welcome; the great flood-gates of the wonder-world swung open, and in the wild conceits that swayed me to my purpose, two and two there floated into my inmost soul, endless processions of the whale, and, mid most of them all, one grand hooded phantom, like a snow hill in the air.
οκ.Εσφαλμένη αντίληψη #5
Υπήρχε μία αρχαία Ελληνική γλώσσα. Οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν Μακεδονικά και όχι Ελληνικά.
Πραγματικότητα #5
Γλωσσολογικώς δεν υπάρχει πραγματική διάκριση μεταξύ διαλέκτου και γλώσσας χωρίς έναν ορισμένο παράγοντα. Ο κόσμος συνήθως λαμβάνει υπ' όψιν τον πολιτικό παράγοντα για να διακρίνει γλώσσα από διάλεκτο. Εφ' όσον η Πανελλαδική περιοχή αποτελείτο από πολλές μικρές περιοχές (Αττική, Λακεδαίμων, Κόρινθος, κλπ.), και μεγαλύτερες περιοχές (Μολοσία, Θεσπρωτία, Μακεδονία, Ακαρνανία, Αιτωλία, κλπ) οι Έλληνες νόμιζαν ότι μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, ενώ στην πραγματικότητα όλες αυτές οι γλώσσες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά παραλλαγές της Ελληνικής γλώσσας Η πιο εξελιγμένη όλων αυτών των Ελληνικών διαλέκτων ήταν η διάλεκτος των Αθηνών, η λεγομένη Αττική διάλεκτος. Όταν ο κοινός κόσμος αναφέρεται στην «αρχαία Ελληνική γλώσσα» εννοεί την Αττική διάλεκτο και οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ της Μακεδονικής διαλέκτου και της αρχαίας Ελληνικής, είναι στην πραγματικότητα σύγκριση μεταξύ Αττικής και Μακεδονικής. Η διαφορά μεταξύ της Μακεδονικής και Αττικής διαλέκτου είναι παρόμοια με τη διαφορά μεταξύ κατωτέρας και ανωτέρας Γερμανικής γλώσσας. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως και οι δυο διάλεκτοι είναι Γερμανικής προελεύσεως, αν και διαφέρουν μεταξύ τους. Ένα άλλο πολυδιαλεκτικό παράδειγμα είναι το γλωσσολογικό καθεστώς που υπάρχει σήμερα στην Ιταλία. Η επίσημος γλώσσα της χώρας είναι η της Φλωρεντίας, αλλά ο λαός ακόμη μιλά τις διαλέκτους του. Δύο άτομα από διαφορετικές περιοχές της Ιταλίας δεν μπορούν να επικοινωνήσουν εάν μιλούν τις αντιστοίχους διαλέκτους, αλλά και οι δυο τους μιλούν την Ιταλική γλώσσα. Γιατί η αρχαία Ελληνική τυγχάνει διαφορετικής μεταχειρήσεως;
Εκείνη την εποχή οι Έλληνες μιλούσαν περισσότερες από 200 Ελληνικές διαλέκτους ή γλώσσες, όπως τις ονόμαζαν. Οι πιο γνωστές από τις διαλέκτους είναι η Ιωνική, Αττική, Δωρική, Αιολική, Κυπριακή, Αρκαδική, Αιτωλική, Ακαρναϊκή, Μακεδονική και Λοκρική. Επιπλέον γνωρίζουμε πως οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τους Μακεδόνες ως Ελληνόφωνες. Ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος γράφει "οι Αιτωλοί, οι Ακαρνανοί και οι Μακεδόνες, άνδρες ομοίας γλώσσης, ενωμένοι ή χωρισμένοι λόγω ασήμαντων αιτιών οι οποίες εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν...» (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, βιβλίον ΧΧΧ παρ. ΧΧΙΧ). Οι Αιτωλοί και Ακαρνάνες ήσαν αναμφισβητήτως Ελληνικές φυλές. Σε μια άλλη περίσταση ο Λίβιος γράφει: «...(Ο Στρατηγός Paulus) κάθισε στο επίσημο κάθισμά του περιτριγυρισμένος από πλήθος Μακεδόνων...οι ανακοινώσεις του μεταφράστηκαν στην Ελληνική και επαναλήφθηκαν από τον πραίτορα Gnaeus Octavius...». Εάν το πλήθος των Μακεδόνων σ' αυτή τη συγκέντρωση δεν μιλούσε Ελληνικά, γιατί οι Ρωμαίοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να μεταφράσουν το λόγο του Paulus στα Ελληνικά; (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, β. ΧLV, παρ. ΧΧΙΧ).
Η Μακεδονική διάλεκτος ήταν Αιολική διάλεκτος και ανήκε στο σύνολο των Δυτικών Ελληνικών γλωσσών (Hammond, Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 193). Όλες αυτές οι διάλεκτοι διαφέρουν η μια από την άλλη, αλλά όχι τόσο ώστε δυο άτομα τα οποία προέρχονται από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας να μην καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. Η Στρατιωτική Γιουγκοσλαβική Εγκυκλοπαίδεια, έκδοση 1974 (Γράμμα Μ. Σελ. 219), μια πολύ ανθελληνικώς προκατειλημμένη έκδοση, αναφέρει: «...u doba rimske invazije, njihov jezik bio grcki, ali se dva veka ranije dosta razlikovao od njega, mada ne toliko da se ta dva naroda nisu mogla sporazumevati». (...τον καιρό της Ρωμαϊκής εισβολής, η γλώσσα τους ήταν Ελληνική, αλλά δύο αιώνες πριν, ήταν αρκετά διαφορετική, αλλά όχι τόσο ώστε οι δύο λαοί να μην καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον).
Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η κατάσταση στην απέραντη αυτοκρατορία άλλαξε σε μια νέα πραγματικότητα. Ο Φαραώ της Αιγύπτου, Πτολεμαίος ΙΙ, ο Φιλάδελφος (308-246 π.Χ.), αντελήφθη πως η ενοποίηση των Ελλήνων και η απεραντοσύνη της Αυτοκρατορίας απαιτούσαν τη σταθεροποίηση της ήδη καθομιλουμένης γλώσσας, της Κοινής. Η Ελληνική ήταν η καθιερωμένη γλώσσα του αχανούς Ελληνιστικού κόσμου των τεσσάρων βασιλείων των Διαδόχων. Αν και ήταν η ομιλούμενη γλώσσα, δεν υπήρχε όμως κοινό αλφάβητο, αλλά ούτε γραμματική είχε επινοηθεί.
Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στα 280 π.Χ. ήταν ήδη το Πολιτιστικό Κέντρο της Αυτοκρατορίας. Ο Πτολεμαίος Β' ανέθεσε στον Αριστέα, έναν Αθηναίο λόγιο, να δημιουργήσει τη γραμματική της νέας γλώσσας, ούτως ώστε όχι μόνον οι Έλληνες κάτοικοι θα μπορούσαν να μιλήσουν, αλλά όλοι γενικώς οι υπήκοοι της Αυτοκρατορίας. Έτσι λοιπόν, ο Αριστέας χρησιμοποίησε την Αττική διάλεκτο ως βάση της νέας γλώσσας. Επιπλέον ο Αριστέας και οι λόγιοι που τον βοηθούσαν στη δημιουργία της, αφαίρεσαν τις Αττικές ιδιοσυγκρασίες της γλώσσας, προσέθεσαν νέες λέξεις, καθώς και γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, κυρίως από τη Δωρική, Ιωνική και Αιολική διάλεκτο. Τίποτε δεν συμπεριλήφθηκε από τη Σπαρτιατική Δωρική (βλέπε Τσακωνική διάλεκτος). Έτσι λοιπόν σταθεροποίησαν την Ελληνική γλώσσα, την ονομαζόμενη ΚΟΙΝΗ.
Η γλώσσα όμως δεν είχε τελειοποιηθεί. Οι μη Έλληνες αντιμετώπιζαν δυσκολίες στο διάβασμα, εφ' όσον δεν υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ λέξεων, προτάσεων και παραγράφων. Τα γράμματα ήταν συνεχόμενα, το ένα δίπλα στο άλλο. Επιπλέον δεν μπορούσαν να εκφράσουν τα αισθήματά τους και δεν υπήρχε τόνος ομιλίας στο γραπτό λόγο. Εκείνη την εποχή η καθομιλουμένη Ελληνική ήταν μελωδική γλώσσα, περισσότερο μελωδική απ' ότι είναι η Ιταλική σήμερα. Το σύστημα των παραγράφων, προτάσεων, και μερικών συμβόλων και σημείων στίξεως όπως ~.;`!, ήταν αποτέλεσμα συνεχούς βελτιώσεως και τελειοποιήσεως της γλώσσας, με συμβολή πολλών λογίων Ελλήνων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Την εποχή εκείνη, διάφορες Ελληνικές πόλεις χρησιμοποιούσαν διαφορετικά αλφάβητα τα οποία περιείχαν γράμματα τα οποία αντιπροσώπευαν φθόγγους της συγκεκριμένης διαλέκτου. Υπήρχαν δύο κυρίως κατηγορίες, τα Ανατολικά και Δυτικά αλφάβητα. Το πρώτο επίσημο αλφάβητο παρέλειψε γράμματα που δεν χρησιμοποιούνταν πλέον ( σαμπί, κόππα, δίγαμμα το οποίο είναι επίσης γνωστό και ως στίγμα [στ'] στους Ελληνικούς αριθμούς) και παρουσίασε ένα αλφάβητο με 24 γράμματα για την νέα Κοινή γλώσσα. Η συμπερίληψη όμως μικρών γραμμάτων στο γραπτό λόγο δεν έγινε αμέσως, αλλά πήρε μερικούς αιώνες κατόπιν της σταθεροποιήσεως της Κοινής.
Εφ' όσον η καινούργια γλώσσα τελειοποιήθηκε με τα σύμβολά της, οι Εβραίοι της Αιγύπτου θεώρησαν πως ήταν ευκαιρία να μεταφράσουν τα θρησκευτικά τους βιβλία στην Ελληνική γλώσσα, αφού ήταν η γλώσσα της Εβραϊκής Διασποράς. Λοιπόν, στο νησί Φάρος, στη είσοδο του λιμένος της Αλεξανδρείας , απομονώθηκαν 72 Εβραίοι λόγιοι και μετέφρασαν τα ιερά τους βιβλία (Τοράχ, Νεβι'ίμ, Κετουβίμ, κλπ) από την αραμαϊκή και εβραϊκή στην νεοδημιουργημένη Ελληνική Κοινή γλώσσα. Η μετάφραση αυτή είναι γνωστή ως η των Εβδομήκοντα. Η Κοινή εν τω μεταξύ εξελίχθη και μέσα σε δύο με τρεις αιώνες κατέληξε να διαμορφωθεί στη γλώσσα την οποία διάφοροι λόγιοι ονομάζουν Βιβλική Ελληνική. Είναι γεγονός πως μόνον άτομα που έχουν μελετήσει την Αττική διάλεκτο μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά μεταξύ της Ελληνικής των Εβδομήκοντα και της Ελληνικής της Καινής Διαθήκης.
Αν και η Κοινή ήταν η επίσημος γλώσσα, σε γενικές γραμμές, οι απλοϊκοί άνθρωποι συνέχισαν να χρησιμοποιούν τις δικές τους διαλέκτους κι εδώ κι εκεί μπορούσε κάποιος να επισημάνει στοιχεία της Αττικής διαλέκτου, όπως π.χ. στην Καινή Διαθήκη. Το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και η Αποκάλυψη είναι έγγραφα γραμμένα σε τέλεια Αττική. Τα άλλα τρία Συνοπτικά Ευαγγέλια γράφτηκαν στην Κοινή με προσθήκες σημιτικών γραμματικών εννοιών (π.χ. η Εβραϊκή Γενική) και επινοημένο λεξιλόγιο (π.χ. ο επιούσιος).
Το αποτέλεσμα είναι πως σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές παραλλαγές στην ομιλία, όχι όμως σε βαθμό που δυο άτομα δεν μπορούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν διαφορές στην ομιλούμενη γλώσσα. Σήμερα η επίσημη Ελληνική γλώσσα αποδέχεται μόνον την Τσακωνική, η οποία είναι φυσική εξέλιξη της αρχαίας Δωρικής διαλέκτου της Σπάρτης. Η Δημοτική είναι εξέλιξη της Δωρικής, ενώ η Καθαρεύουσα, η οποία είναι μια κατασκευασμένη γλώσσα, βασίζεται στην Κλασσική ή Αττική διάλεκτο. Σήμερα η ομιλία στην Ελλάδα διαφέρει από τόπο σε τόπο και πολλές φορές ένα ανεκπαίδευτο αυτί μπορεί να αντιμετωπίσει δυσκολία κατανοήσεως τοπικών διαλέκτων. Η ποντιακή και η κυπριακή είναι δύσκολες διάλεκτοι για άτομα που δεν είναι εξοικειωμένα με Ελληνικές διαλέκτους. Η Τσακωνική, η απόγονος της Σπαρτιατικής Δωρικής, γίνεται σχεδόν ακατανόητη διάλεκτος για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με τη διάλεκτο αυτή.
Η Μακεδονία έφερε διάφορα ονόματα. Στην αρχή οι Μακεδόνες της έδωσαν το όνομα Ημαθία (από τον αρχηγό τους Ημαθίων). Ετυμολογικώς προέρχεται από τη λέξη άμαθος, αμαθόεις και σημαίνει άμμος, αμμώδης. Από τώρα και στο εξής όλα τα ονόματα που προσδιορίζουν αυτό το χώρο είναι Ελληνικά. Αργότερα ονομάστηκε Μακετία ή Μακέσσα και τελικά Μακεδονία. Η τελευταία ονομασία προέρχεται από τη Δωρική/Αιολική λέξη "μάκος" (στην Αττική "μήκος") η οποία σημαίνει μήκος, μάκρος (βλ. Ομήρου, Οδύσσεια, VII, 106) και έτσι η λέξη Μακεδνός σημαίνει τον μακρύ, τον ψηλό, αλλά και τον ορεσίβιο, τον βουνίσιο (Ορέσται, Έλληνες).
Στην πόλη Όπη, κοντά στη Βαβυλώνα όταν οι Μακεδόνες στρατιώτες στασίασαν εναντίον του Αλεξάνδρου, ο Μέγας Αλέξανδρος απευθύνθηκε στο Μακεδονικό στρατό του, μιλώντας τους στην Ελληνική (Αρριανός, Ανάβαση του Αλεξάνδρου, VII, 9,10). Οι στρατιώτες του ακούγοντας τον Αρχηγό τους να τους μιλά με αυτόν τον τρόπο έμειναν άναυδοι. Είχαν αναστατωθεί. Αμέσως μόλις ο Αλέξανδρος μπήκε στο παλάτι του απαίτησαν να μπουν κι αυτοί στο παλάτι για να του μιλήσουν.
Ο Αλέξανδρος αμέσως βγήκε έξω μόλις άκουσε πως οι στρατιώτες του ήθελαν να του μιλήσουν. Τους είδε στενοχωρημένους και πολλοί έκλαιγαν και θρηνούσαν. Όταν ο Αλέξανδρος αντίκρισε τους οδυρόμενους στρατιώτες του και αυτός με τη σειρά του δάκρυσε. Προσπάθησε να τους μιλήσει, αλλά αυτοί άρχισαν να εκλιπαρούν τον στρατηγό τους. Ένας μάλιστα, ονομαζόμενος Καλλύνης, ο οποίος ήταν πιο ηλικιωμένος από τους λοιπούς στρατιώτες και κατείχε δεσπόζουσα θέση στο Ιππικό των Εταίρων, είπε «Ω βασιλεύ, αυτά που προξενούν λύπην εις τούς Μακεδόνας είναι το ότι συ τώρα έχεις ως ομοτίμους σου ορισμένους Πέρσας και οι Πέρσαι αποκαλούνται συγγενείς του Αλεξάνδρου και σε φιλούν. ουδείς δε εκ των Μακεδόνων απήλαυσε μέχρι σήμερον την τιμήν ταύτην».(Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, VII, 8-10).
Η άνωθεν ιστορία φανερώνει καθαρώς ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν Ελληνικά εφ' όσον μπορούσαν να καταλάβουν τι τους έλεγε ο Αλέξανδρος. Υπήρχαν χιλιάδες Μακεδόνες στρατιώτες και όχι μόνον μερικοί που έτυχε να μιλούν την Ελληνική γλώσσα. Θα ήταν αλήθεια εκτός πραγματικότητας αν ο Αλέξανδρος τους μιλούσε σε γλώσσα που υποτίθεται δεν καταλάβαιναν. Είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς πως οι Μακεδόνες στρατιώτες είχαν συγκινηθεί τόσο πολύ σε σημείο που να κλαίγουν και να οδύρονται ακούγοντας τα λόγια του αρχηγού τους σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαιναν. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση πως οι Μακεδόνες στρατιώτες είχαν πάρει μαθήματα Ελληνικής και έμαθαν τη γλώσσα σε είκοσι λεπτά ταυτοχρόνως καθώς τους μιλούσε ο Αλέξανδρος.
Επιπλέον οι Μακεδόνες φορούσαν ένα χαρακτηριστικό καπέλο, την "καυσία" (Πολύβιος IV 4,5, Ευστάθιος 1958, Αρριανός Αλεξάνδρου Ανάβασις, VII 22, Στουρζ, Η Μακεδονική Διάλεκτος, 41) που τους ξεχώριζε από τους λοιπούς Έλληνες. Η λέξη "καυσία" προέρχεται από την Ελληνική λέξη για καύση, ζέστη, εξ ου και καύσων. Γι αυτό το λόγο οι Πέρσες τους αποκαλούσαν "yauna takabara", που εννοεί «Έλληνες οι οποίοι φορούν το καπέλο». Το Μακεδονικό καπέλο ήταν πολύ πιο διαφορετικό από τα καπέλα που φορούσαν οι υπόλοιποι Έλληνες στρατιώτες, αλλά οι Πέρσες δεν ξεχώριζαν τους Μακεδόνες, και αυτό γιατί η Μακεδονική ομιλία ήταν επίσης Ελληνική ομιλία (Hammond, Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 13, J. M. Balcer Ιστορία, 37 [1988] 7).
Στις βουνοπλαγιές των Ιμαλαΐων και του Ινδικού Καυκάσου και υπό Πακιστανή και Αφγανή δικαιοδοσία, ζει μια φυλή που αποκαλείται Καλάς. Οι Καλάς ισχυρίζονται πως είναι οι απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το Μεγάλο Στρατηλάτη στις καινούργιες εκστρατείες του, και παρέμειναν στα βάθη της Ασίας. Μη έχοντας επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο για περίπου 23 αιώνες, είναι αρκετά διαφορετικοί από τους άλλους γειτονικούς λαούς. Ανοιχτόχρωμοι με γαλανά μάτια ανάμεσα σε σκουρόχρωμους γείτονες, με γλώσσα η οποία αν και έχει επηρεαστεί από τις πολλές Μουσουλμανικές γλώσσες λαών οι οποίοι περιβάλλουν τους Καλάς, ακόμη διατηρεί στοιχεία λεξιλογίου της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Υποδέχονται τους επισκέπτες τους με τη λέξη "ισπάντα" από το Ελληνικό ρήμα "ασπάζομαι" και τους προειδοποιούν για τον "χεμάν" από το αρχαίο Ελληνικό ουσιαστικό, "χειμών". Οι Καλάς ακόμη πιστεύουν στους δώδεκα Ολυμπίους θεούς και η αρχιτεκτονική τους μοιάζει πολύ με την Μακεδονική αρχιτεκτονική (Εθνικός Κήρυκας "Ένα Σχολείο για τους Καλάς από τους Έλληνες", 11 Οκτωβρίου, 1996).
Ο Μάικλ Γουντς, ο Βρετανός ιστοριοδίφης στο βιβλίο του Στα Ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου (σελ., παραθέτει την κάτωθι δήλωση ενός ατόμου της φυλής Καλάς, ονομαζόμενος Kazi Khushnawaz:
Πριν από πολλά-πολλά χρόνια, πριν από την εποχή του Ισλάμ, ο Σικάντερ ε Ααζεμ ήρθε στην Ινδία. Αυτός που φορούσε δύο κέρατα και τον οποίο εσείς οι Βρετανοί ονομάζετε Μεγάλο Αλέξανδρο. Αυτός ήταν που κυρίευσε τον κόσμο και ήταν σπουδαίος άνθρωπος, γενναίος και ατρόμητος και στους ανθρώπους του γενναιόδωρος. Όταν έφυγε για να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα, μερικοί από τους άνδρες του δεν ήθελαν να ξαναγυρίσουν και προτίμησαν να παραμείνουν εδώ. Ο αρχηγός τους ήταν ο στρατηγός που λεγόταν Σαλακάς (Σέλευκος). Αυτός και μερικοί από τους αξιωματούχους του ήρθαν σ' αυτές τις πεδιάδες, παντρεύτηκαν με εντόπιες γυναίκες και έτσι έμειναν εδώ. Εμείς οι Καλάς, οι Μαύροι Άπιστοι των Ινδοκουχ, είμαστε οι απόγονοι των παιδιών τους. Ακόμη μερικές από τις λέξεις μας είναι παρόμοιες με τις δικές τους, η μουσική μας και οι χοροί μας επίσης. Λατρεύουμε τους ίδιους θεούς. Γι αυτό το λόγο πιστεύουμε πως οι Έλληνες είναι οι πρώτοι μας πρόγονοι…
(Ο Σέλευκος ήταν ένας από τους Στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Γεννήθηκε στα 358 ή 354 π.Χ. στην Εύρωπο της Μακεδονίας και απεβίωσε στον Γορπιαίον (Αύγουστος/Σεπτέμβριος) του 281 π.Χ., κοντά στη Λυσιμάθια της Θράκης).
Οι Καλάς σήμερα πιστεύουν στους θεούς των αρχαίων Ελλήνων, ιδιαίτερα στον Ντι Ζαου (Δίας Ζευς), τον θεό του ουρανού. Δυστυχώς η γλώσσα τους έχει χαθεί κατά την διάρκεια των Μουσουλμανικών κατακτήσεων. Αυτά είναι επιπλέον αποδεικτικά στοιχεία ότι οι Μακεδόνες και οι λοιποί Έλληνες μιλούσαν την ίδια γλώσσα, είχαν την ίδια θρησκεία και μοιράζονταν τα ίδια ήθη και έθιμα.
Οι κατηγορίες πως οι Μακεδόνες ήταν βάρβαροι άρχισαν στην Αθήνα και ήταν κατασκεύασμα πολιτικής υφής βασισμένο στον τρόπο ζωής των αρχαίων Μακεδόνων, και όχι στην εθνικότητά τους και στη γλώσσα τους (Casson, Μακεδονία, Θράκη και Ιλλυρία,σελ. 158, Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σελ. 4). Ο Δημοσθένης ταξίδεψε στη Μακεδονία δυο φορές και παρέμεινε εκεί συνολικά εννέα μήνες. Ήξερε πάρα πολύ καλά τι γλώσσα μιλούσαν οι Μακεδόνες. Διακρίνουμε την ίδια στάση και στον Θρασύβουλο ο οποίος αναφέρει ότι οι Ακαρνάνες ήταν βάρβαροι μόνον όταν οι Αθηναίοι αντιμετώπιζαν ανταγωνισμούς πολιτικής υφής από τους Ακαρνάνες. Ο Μακεδονικός τρόπος ζωής διέφερε από τον τρόπο ζωής της Νοτίου Ελλάδος, όμως αυτό ήταν κάτι πολύ κοινό μεταξύ των κατοίκων της Δυτικής Ελλάδος, όπως οι Χάονες, οι Μολοσσοί, οι Θεσπρωτείς, οι Ακαρνάνες και οι Μακεδόνες (Errington, Μια Ιστορία της Μακεδονίας, σελ. 4). Τα Μακεδονικά ιδρύματα διοικήσεως ήταν παρόμοια με αυτά των Μυκηνών και της Σπάρτης (Wilken, Αλέξανδρος ο Μέγας, σελ. 23). Όσον αφορά τις δηλώσεις του ρήτορας Δημοσθένους πως ο Φίλιππος ήταν «βάρβαρος», ακόμη και ο Badian που εναντιώνεται πολύ προς την Ελληνικότητα των Μακεδόνων, παραδέχεται: «Οι κατηγορίες του Δημοσθένους εναντίον του Φιλίππου δεν έχουν καμιά ιστορική σημασία, αλλά πρόκειται για περίπτωση προσωπικής αντιπάθειας ρήτορας προς τους προσωπικούς εχθρών του» (E. Badian, Μελέτες στην Ιστορία Τέχνης, Τόμος 10: Μακεδονία και Ελλάς στα Τελευταία Στάδια της Κλασσικής Εποχής, Αρχές Ελληνιστικής Εποχής, Έλληνες και Μακεδόνες).
I stuffed a shirt or two into my old carpet-bag, tucked it under my arm, and started for Cape Horn and the Pacific. Quitting the good city of old Manhatto, I duly arrived in New Bedford. It was on a Saturday night in December. Much was I disappointed upon learning that the little packet for Nantucket had already sailed, and that no way of reaching that place would offer, till the following Monday.
As most young candidates for the pains and penalties of whaling
page 7
stop at this same New Bedford, thence to embark on their voyage, it may as well be related that I, for one, had no idea of so doing. For my mind was made up to sail in no other than a Nantucket craft, because there was a fine, boisterous something about everything connected with that famous old island, which amazingly pleased me. Besides though New Bedford has of late been gradually monopolizing the business of whaling, and though in this matter poor old Nantucket is now much behind her, yet Nantucket was her great original - the Tyre of this Carthage; - the place where the first dead American whale was stranded. Where else but from Nantucket did those aboriginal whalemen, the Red-Men, first sally out in canoes to give chase to the Leviathan? And where but from Nantucket, too, did that first adventurous little sloop put forth, partly laden with imported cobble-stones - so goes the story - to throw at the whales, in order to discover when they were nigh enough to risk a harpoon from the bowsprit?
Now having a night, a day, and still another night following before me in New Bedford, ere I could embark for my destined port, it became a matter of concernment where I was to eat and sleep meanwhile. It was a very dubious-looking, nay, a very dark and dismal night, bitingly cold and cheerless. I knew no one in the place. With anxious grapnels I had sounded my pocket, and only brought up a few pieces of silver, - So, wherever you go, Ishmael, said I to myself, as I stood in the middle of a dreary street shouldering my bag, and comparing the gloom towards the north with the darkness towards the south - wherever in your wisdom you may conclude to lodge for the night, my dear Ishmael, be sure to inquire the price, and don't be too particular.
With halting steps I paced the streets, and passed the sign of "The Crossed Harpoons" - but it looked too expensive and jolly there. Further on, from the bright red windows of the "Sword-Fish Inn", there came such fervent rays, that it seemed to have melted the packed snow and ice from before the house, for everywhere else the congealed frost lay ten inches thick in a hard, asphaltic pavement, - rather weary for me, when I struck my foot against the flinty projections, because from hard, remorseless
It was a queer sort of place - a gable-ended old house, one side palsied as it were, and leaning over sadly. It stood on a sharp bleak corner, where that tempestuous wind Euroclydon kept up a worse howling than ever it did about poor Paul's tossed craft. Euroclydon, nevertheless, is a mighty pleasant zephyr to any one in-doors, with his feet on the hob quietly toasting for bed. "In judging of that tempestuous wind called Euroclydon," says an old writer - of whose works I possess the only copy extant - "it maketh a marvellous difference, whether thou lookest out at it from a glass window where the frost is all on the outside, or whether thou observest it from that sashless window, where the frost is on both sides, and of which the wight Death is the only glazier." True enough, thought I, as this passage occurred to my mind - old black-letter, thou reasonest well. Yes, these eyes are windows, and this body of mine is the house. What a pity they didn't stop up the chinks and the crannies though, and thrust in a little lint here and there. But it's too late to make any improvements now. The universe is finished; the copestone is on, and the chips were carted off a million years ago. Poor Lazarus there, chattering his teeth against the curbstone for his pillow, and shaking off his tatters with his shiverings, he might plug up both ears with rags, and put a corn-cob into his mouth, and yet that would not keep out the tempestuous Euroclydon. Euroclydon! says old Dives, in his red silken wrapper - (he had a redder one afterwards) pooh, pooh! What a fine frosty night; how Orion glitters; what northern lights! Let them talk of their oriental summer climes of everlasting conservatories; give me the privilege of making my own summer with my own coals.
But what thinks Lazarus? Can he warm his blue hands by holding them up to the grand northern lights? Would not Lazarus rather be in Sumatra than here? Would he not far rather lay him down lengthwise along the line of the equator; yea, ye
page 10
gods! go down to the fiery pit itself, in order to keep out this frost?
Now, that Lazarus should lie stranded there on the curbstone before the door of Dives, this is more wonderful than that an iceberg should be moored to one of the Moluccas. Yet Dives himself, he too lives like a Czar in an ice palace made of frozen sighs, and being a president of a temperance society, he only drinks the tepid tears of orphans.
But no more of this blubbering now, we are going a-whaling, and there is plenty of that yet to come. Let us scrape the ice from our frosted feet, and see what sort of a place this "Spouter" may be.
Chapter v
BREAKFAST
I quickly followed suit, and descending into the bar-room accosted the grinning landlord very pleasantly. I cherished no malice towards him, though he had been skylarking with me not a little in the matter of my bedfellow.
However, a good laugh is a mighty good thing, and rather too scarce a good thing; the more's the pity. So, if any one man, in his own proper person, afford stuff for a good joke to anybody, let him not be backward, but let him cheerfully allow himself to spend and be spent in that way. And the man that has anything bountifully laughable about him, be sure there is more in that man than you perhaps think for.
The bar-room was now full of the boarders who had been dropping in the night previous, and whom I had not as yet had a good look at. They were nearly all whalemen; chief mates, and second mates, and third mates, and sea carpenters, and sea coopers, and sea blacksmiths, and harpooneers, and ship keepers; a brown and brawny company, with bosky beards; an unshorn, shaggy set, all wearing monkey jackets for morning gowns.
You could pretty plainly tell how long each one had been ashore. This young fellow's healthy cheek is like a sun-toasted pear in hue, and would seem to smell almost as musky; he cannot have been three days landed from his Indian voyage. That man next him looks a few shades lighter; you might say a touch of satin wood is in him. In the complexion of a third still lingers a tropic tawn, but slightly bleached withal; he doubtless has tarried whole weeks ashore. But who could show a cheek like
-30-
Queequeg? which, barred with various tints, seemed like the Andes' western slope, to show forth in one array, contrasting climates, zone by zone.
'Grub, ho!' now cried the landlord, flinging open a door, and in we went to breakfast.
They say that men who have seen the world, thereby become quite at ease in manner, quite self-possessed in company. Not always, though: Ledyard, the great New England traveller, and Mungo Park, the Scotch one; of all men, they possessed the least assurance in the parlor. But perhaps the mere crossing of Siberia in a sledge drawn by dogs as Ledyard did, or the taking a long solitary walk on an empty stomach, in the negro heart of Africa, which was the sum of poor Mungo's performances -- this kind of travel, I say, may not be the very best mode of attaining a high social polish. Still, for the most part, that sort of thing is to be had anywhere.
These reflections just here are occasioned by the circumstance that after we were all seated at the table, and I was preparing to hear some good stories about whaling; to my no small surprise, nearly every man maintained a profound silence. And not only that, but they looked embarrassed. Yes, here were a set of sea-dogs, many of whom without the slightest bashfulness had boarded great whales on the high seas -- entire strangers to them -- and duelled them dead without winking; and yet, here they sat at a social breakfast table -- all of the same calling, all of kindred tastes -- looking round as sheepishly at each other as though they had never been out of sight of some sheepfold among the Green Mountains. A curious sight; these bashful bears, these timid warrior whalemen!
But as for Queequeg -- why, Queequeg sat there among them -- at the head of the table, too, it so chanced; as cool as an icicle. To be sure I cannot say much for his breeding. His greatest admirer could not have cordially justified his bringing his harpoon into breakfast with him, and using it there without ceremony; reaching over the table with it, to the imminent jeopardy of many heads, and grappling the beefsteaks towards him. But that was certainly very coolly done by him, and every one knows that in most people's estimation, to do anything coolly is to do it genteelly.
We will not speak of all Queequeg's peculiarities here; how he eschewed coffee and hot rolls, and applied his undivided attention to beefsteaks, done rare. Enough, that when breakfast was over he withdrew like the rest into the public room, lighted his tomahawk-pipe, and was sitting there quietly digesting and smoking with his inseparable hat on, when I sallied out for a stroll.
Sacred To the Memory of The late CAPTAIN EZEKIEL HARDY, Who in the bows of his boat was killed by al. Sperm Whale on the coast of Japan, August 3rd, 1833. This Tablet Is erected to his Memory by His Widow.
Shaking off the sleet from my ice-glazed hat and jacket, I seated myself near the door, and turning sideways was surprised to see Queequeg near me. Affected by the solemnity of the scene, there was a wondering gaze of incredulous curiosity in his countenance. This savage was the only person present who seemed to notice my entrance; because he was the only one who could not read, and, therefore, was not reading those frigid inscriptions on the wall. Whether any of the relatives of the seamen whose names appeared there were now among the congregation, I knew not; but so many are the unrecorded accidents in the fishery, and so plainly did several women present wear the countenance if not the trappings of some unceasing grief, that I feel sure that here before me were assembled those, in whose unhealing hearts the sight of those bleak tablets sympathetically caused the old wounds to bleed afresh.
Oh! ye whose dead lie buried beneath the green grass; who standing among flowers can say -- here, here lies my beloved; ye know not the desolation that broods in bosoms like these. What bitter blanks in those black-bordered marbles which cover no ashes! What despair in those immovable inscriptions! What deadly voids and unbidden infidelities in the lines that seem to gnaw upon all Faith, and refuse resurrections to the beings who have placelessly perished without a grave. As well might those tablets stand in the cave of Elephanta as here.
In what census of living creatures, the dead of mankind are included; why it is that a universal proverb says of them, that
-36-
they tell no tales, though containing more secrets than the Goodwin Sands; how it is that to his name who yesterday departed for the other world, we prefix so significant and infidel a word, and yet do not thus entitle him, if he but embarks for the remotest Indies of this living earth; why the Life Insurance Companies pay death- forfeitures upon immortals; in what eternal, unstirring paralysis, and deadly, hopeless trance, yet lies antique Adam who died sixty round centuries ago; how it is that we still refuse to be comforted for those who we nevertheless maintain are dwelling in unspeakable bliss; why all the living so strive to hush all the dead; wherefore but the rumor of a knocking in a tomb will terrify a whole city. All these things are not without their meanings.
But Faith, like a jackal, feeds among the tombs, and even from these dead doubts she gathers her most vital hope.
It needs scarcely to be told, with what feelings, on the eve of a Nantucket voyage, I regarded those marble tablets, and by the murky light of that darkened, doleful day read the fate of the whalemen who had gone before me, Yes, Ishmael, the same fate may be thine. But somehow I grew merry again. Delightful inducements to embark, fine chance for promotion, it seems -- aye, a stove boat will make me an immortal by brevet. Yes, there is death in this business of whaling -- a speechlessly quick chaotic bundling of a man into Eternity. But what then? Methinks we have hugely mistaken this matter of Life and Death. Methinks that what they call my shadow here on earth is my true substance. Methinks that in looking at things spiritual, we are too much like oysters observing the sun through the water, and thinking that thick water the thinnest of air. Methinks my body is but the lees of my better being. In fact take my body who will, take it I say, it is not me. And therefore three cheers for Nantucket; and come a stove boat and stove body when they will, for stave my soul, Jove himself cannot.
Sacred To the Memory of The late CAPTAIN EZEKIEL HARDY, Who in the bows of his boat was killed by al. Sperm Whale on the coast of Japan, August 3rd, 1833. This Tablet Is erected to his Memory by His Widow.
Shaking off the sleet from my ice-glazed hat and jacket, I seated myself near the door, and turning sideways was surprised to see Queequeg near me. Affected by the solemnity of the scene, there was a wondering gaze of incredulous curiosity in his countenance. This savage was the only person present who seemed to notice my entrance; because he was the only one who could not read, and, therefore, was not reading those frigid inscriptions on the wall. Whether any of the relatives of the seamen whose names appeared there were now among the congregation, I knew not; but so many are the unrecorded accidents in the fishery, and so plainly did several women present wear the countenance if not the trappings of some unceasing grief, that I feel sure that here before me were assembled those, in whose unhealing hearts the sight of those bleak tablets sympathetically caused the old wounds to bleed afresh.
Oh! ye whose dead lie buried beneath the green grass; who standing among flowers can say -- here, here lies my beloved; ye know not the desolation that broods in bosoms like these. What bitter blanks in those black-bordered marbles which cover no ashes! What despair in those immovable inscriptions! What deadly voids and unbidden infidelities in the lines that seem to gnaw upon all Faith, and refuse resurrections to the beings who have placelessly perished without a grave. As well might those tablets stand in the cave of Elephanta as here.
In what census of living creatures, the dead of mankind are included; why it is that a universal proverb says of them, that
-36-
they tell no tales, though containing more secrets than the Goodwin Sands; how it is that to his name who yesterday departed for the other world, we prefix so significant and infidel a word, and yet do not thus entitle him, if he but embarks for the remotest Indies of this living earth; why the Life Insurance Companies pay death- forfeitures upon immortals; in what eternal, unstirring paralysis, and deadly, hopeless trance, yet lies antique Adam who died sixty round centuries ago; how it is that we still refuse to be comforted for those who we nevertheless maintain are dwelling in unspeakable bliss; why all the living so strive to hush all the dead; wherefore but the rumor of a knocking in a tomb will terrify a whole city. All these things are not without their meanings.
But Faith, like a jackal, feeds among the tombs, and even from these dead doubts she gathers her most vital hope.
It needs scarcely to be told, with what feelings, on the eve of a Nantucket voyage, I regarded those marble tablets, and by the murky light of that darkened, doleful day read the fate of the whalemen who had gone before me, Yes, Ishmael, the same fate may be thine. But somehow I grew merry again. Delightful inducements to embark, fine chance for promotion, it seems -- aye, a stove boat will make me an immortal by brevet. Yes, there is death in this business of whaling -- a speechlessly quick chaotic bundling of a man into Eternity. But what then? Methinks we have hugely mistaken this matter of Life and Death. Methinks that what they call my shadow here on earth is my true substance. Methinks that in looking at things spiritual, we are too much like oysters observing the sun through the water, and thinking that thick water the thinnest of air. Methinks my body is but the lees of my better being. In fact take my body who will, take it I say, it is not me. And therefore three cheers for Nantucket; and come a stove boat and stove body when they will, for stave my soul, Jove himself cannot.
STUBB KILLS A WHALE
If to Starbuck the apparition of the Squid was a thing of portents, to Queequeg it was quite a different object.
'When you see him 'quid', said the savage, honing his harpoon in the bow of his hoisted boat, 'then you quick see him 'parm whale.'
The next day was exceedingly still and sultry, and with nothing special to engage them, the Pequod's crew could hardly resist the spell of sleep induced by such a vacant sea. For this part of the Indian Ocean through which we then were voyaging is not what whalemen call a lively ground; that is, it affords fewer glimpses of porpoises, dolphins, flying-fish, and other vivacious denizens of more stirring waters, than those off the Rio de la Plata, or the in-shore ground off Peru.
It was my turn to stand at the foremast-head; and with my shoulders leaning against the slackened royal shrouds, to and
-282-
fro I idly swayed in what seemed an enchanted air. No resolution could withstand it; in that dreamy mood losing all consciousness, at last my soul went out of my body; though my body still continued to sway as a pendulum will, long after the power which first moved it is withdrawn.
Ere forgetfulness altogether came over me, I had noticed that the seamen at the main and mizen mast-heads were already drowsy. So that at last all three of us lifelessly swung from the spars, and for every swing that we made there was a nod from below from the slumbering helmsman. The waves, too, nodded their indolent crests; and across the wide trance of the sea, east nodded to west, and the sun over all.
Suddenly bubbles seemed bursting beneath my closed eyes; like vices my hands grasped the shrouds; some invisible, gracious agency preserved me; with a shock I came back to life. And lo! close under our lee, not forty fathoms off, a gigantic Sperm Whale lay rolling in the water like the capsized hull of a frigate, his broad, glossy back, of an Ethiopian hue, glistening in the sun's rays like a mirror. But lazily undulating in the trough of the sea, and ever and anon tranquilly spouting his vapory jet, the whale looked like a portly burgher smoking his pipe of a warm afternoon. But that pipe, poor whale, was thy last. As if struck by some enchanter's wand, the sleepy ship and every sleeper in it all at once started into wakefulness; and more than a score of voices from all parts of the vessel, simultaneously with the three notes from aloft, shouted forth the accustomed cry, as the great fish slowly and regularly spouted the sparkling brine into the air.
'Clear away the boats! Luff!' cried Ahab. And obeying his own order, he dashed the helm down before the helmsman could handle the spokes.
The sudden exclamations of the crew must have alarmed the whale; and ere the boats were down, majestically turning, he swam away to the leeward, but with such a steady tranquillity, and making so few ripples as he swam, that thinking after all he might not as yet be alarmed, Ahab gave orders that not an oar should be used, and no man must speak but in whispers. So seated like Ontario Indians on the gunwales of the boats,
-283-
we swiftly but silently paddled along; the calm not admitting of the noiseless sails being set. Presently, as we thus glided in chase, the monster perpendicularly flitted his tail forty feet into the air, and then sank out of sight like a tower swallowed up.
'There go flukes!' was the cry, an announcement immediately followed by Stubb's producing his match and igniting his pipe, for now a respite was granted. After the full interval of his sounding had elapsed, the whale rose again, and being now in advance of the smoker's boat, and much nearer to it than to any of the others, Stubb counted upon the honor of the capture. It was obvious, now, that the whale had at length become aware of his pursuers. All silence of cautiousness was therefore no longer of use. Paddles were dropped, and oars came loudly into play. And still puffing at his pipe, Stubb cheered on his crew to the assault.
Yes, a mighty change had come over the fish. All alive to his jeopardy, he was going 'head out;' that part obliquely projecting from the mad yeast which he brewed.
'Start her, start her, my men! Don't hurry yourselves; take plenty of time -- but start her; start her like thunder-claps, that's all,' cried Stubb, spluttering out the smoke as he spoke. 'Start her, now; give 'em the long and strong stroke, tashtego. Start her, Tash, my boy -- start her, all; but keep cool, keep cool -- cucumbers is the word -- easy, easy -- only start her like grim death and grinning devils, and raise the buried dead perpendicular out of their graves, boys -- that's all. Start her!'
'Woo-hoo! Wa- hee!' screamed the Gay-Header in reply, raising some old war- whoop to the skies; as every oarsman in the strained boat involuntarily bounced forward with the one tremendous leading stroke which the eager Indian gave.
-284-
But his wild screams were answered by others quite as wild. 'Kee-hee! Kee-hee!' yelled Daggoo, straining forwards and backwards on his seat, like a pacing tiger in his cage.
'Ka-la! Koo-loo!' howled Queequeg, as if smacking his lips over a mouthful of Grenadier's steak. And thus with oars and yells the keels cut the sea. Meanwhile, Stubb retaining his place in the van, still encouraged his men to the onset, all the while puffing the smoke from his mouth. Like desperadoes they tugged and they strained, till the welcome cry was heard -- 'Stand up, Tashtego! -- give it to him!' The harpoon was hurled. 'Stern all!' The oarsmen backed water; the same moment something went hot and hissing along every one of their wrists. It was the magical line. An instant before, Stubb had swiftly caught two additional turns with it round the loggerhead, whence, by reason of its increased rapid circlings, a hempen blue smoke now jetted up and mingled with the steady fumes from his pipe. As the line passed round and round the loggerhead; so also, just before reaching that point, it blisteringly passed through and through both of Stubb's hands, from which the hand-cloths, or squares of quilted canvas sometimes worn at these times, had accidentally dropped. It was like holding an enemy's sharp two- edged sword by the blade, and that enemy all the time striving to wrest it out of your clutch.
As Queequeg's Ramadan, or Fasting and Humiliation, was to continue all day, I did not choose to disturb him till towards night-fall; for I cherish the greatest respect towards everybody's religious obligations, never mind how comical, and could not find it in my heart to undervalue even a congregation of ants worshipping a toad-stool; or those other creatures in certain parts of our earth, who with a degree of footmanism quite unprecedented in other planets, bow down before the torso of a deceased landed proprietor merely on account of the inordinate possessions yet owned and rented in his name.
I say, we good Presbyterian Christians should be charitable in these things, and not fancy ourselves so vastly superior to other mortals, pagans and what not, because of their half-crazy conceits on these subjects. There was Queequeg, now, certainly entertaining the most absurd notions about Yojo and his Ramadan; - but what of that? Queequeg thought he knew what he was about, I suppose; he seemed to be content; and there let him rest. All our arguing with him would not avail; let him be, I say: and Heaven have mercy on us all - Presbyterians and Pagans alike - for we are all somehow dreadfully cracked about the head, and sadly need mending.
Towards evening, when I felt assured that all his performances and rituals must be over, I went up to his room and knocked at the door; but no answer. I tried to open it, but it was fastened inside. "Queequeg," said I softly through the key-hole: - all silent. "I say, Queequeg! why don't you speak? It's I - Ishmael." But all remained still as before. I began to grow alarmed. I had allowed him such abundant time; I thought he might have had an apoplectic fit. I looked through the key-hole; but the door opening into an odd corner of the room, the key-hole prospect was but a crooked and sinister one.
πούτσα μπάλα και καράτε.
sunny cold, to driving sleet and mist. Wrapping myself in my shaggy jacket of the cloth called bearskin, I fought my way against the stubborn storm. Entering, I found a small scattered congregation of sailors, and sailors' wives and widows. A muffled silence reigned, only broken at times by the shrieks of the storm. Each silent worshipper seemed purposely sitting apart from the other, as if each silent grief were insular and incommunicable. The chaplain had not yet arrived; and there these silent islands of men and women sat steadfastly eyeing several marble tablets, with black borders, masoned into the wall on either side the pulpit. Three of them ran something like the following, but I do not pretend to quote: -- Sacred To the Memory of JOHN TALBOT, Who, at the age of eighteen, was lost overboard Near the Isle of Desolation, off Patagonia November 1st, 1836. This Tablet Is erected to his Memory By his Sister. Sacred To the Memory of ROBERT LONG, WILLIS ELLERY, NATHAN COLEMAN, WALTER CANNY, SETH MACY, AND SAMUEL GLEIG, Forming one of the boats' crews of the Ship Eliza Who were towed out of sight by a Whale, On the Off-shore Ground in the Pacific, December 31st, 1839. This Marble Is here placed by their surviving Shipmates.Εσφαλμένη αντίληψη #12
Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος ήταν Σλάβοι και αυτή είναι η αιτία γιατί ονομάζονται "οι Απόστολοι των Σλάβων".
Πραγματικότητα #12
Ο όρος «οι Σλάβοι Απόστολοι» ή «οι Απόστολοι των Σλάβων» δεν σημαίνει ότι τα δύο αδέλφια ήταν Σλάβοι. Ο Άγιος Θωμάς καλείται «ο Ινδός Απόστολος» αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι δεν ήταν Ινδός. Απλώς διέδωσε το Χριστιανισμό στους Ινδούς. Οι Έλληνες αδελφοί από τη Θεσσαλονίκη δίδαξαν το Χριστιανισμό στους Σλάβους, τους έδωσαν το αλφάβητο (το οποίο τώρα ονομάζεται Κυριλλικό), και μετέφρασαν την Ιερά Γραφή και την Χριστιανική λειτουργική υμνολογία στην Παλαιά Σλαβωνική γλώσσα, ή όπως αλλιώς είναι γνωστή στην Παλαιά Βουλγαρική.
Ο Πάπας Ιωάννης Β' στις Εγκυκλίους του της 31ης Δεκεμβρίου 1980 και 2 Ιουνίου 1985, μνημονεύοντας τους δύο αδελφούς, επιβεβαίωσε το γεγονός πως και οι δύο ήταν Έλληνες από τη Θεσσαλονίκη.
Οι καθηγητές Πανεπιστημίου Ivan Lazaroff, Plamen Pavloff, Ivan Tyutyundzijeff και Milko Palangurski της Σχολής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου στο Μεγάλο Τύρναβο της Βουλγαρίας στο βιβλίο τους Kratka istoriya na bulgarskiya narod (Βραχεία Ιστορία του Βουλγαρικού Έθνους, σελ. 36-3
In the first place, the enormous cutting tackles, among other ponderous things comprising a cluster of blocks generally painted green, and which no single man can possibly lift -- this vast bunch of grapes was swayed up to the main-top and firmly lashed to the lower mast-head, the strongest point anywhere above a ship's deck. The end of the hawser-like rope winding through these intricacies, was then conducted to the windlass, and the huge lower block of the tackles was swung over the whale; to this block the great blubber hook, weighing some one hundred pounds, was attached. And now suspended in stages over the side, Starbuck and Stubb, the mates, armed with their long spades, began cutting a hole in the body for the insertion of the hook just above the nearest of the two side-fins. This done, a broad, semicircular line is cut round the hole, the hook is inserted, and the main body of the crew striking up a wild chorus, now commence heaving in one dense crowd at the windlass. When instantly, the entire ship careens over on her side; every bolt in her starts like the nail-heads of an old house in frosty weather; she trembles, quivers, and nods her frighted mast-heads to the sky. More and more she leans over to the whale, while every gasping heave of the windlass is answered by a helping heave from the billows; till at last, a swift, startling snap is heard; with a great swash the ship rolls upwards and backwards from the whale, and the triumphant tackle rises into sight dragging after it the disengaged semicircular end of the first strip of blubber. Now as the blubber envelopes the whale precisely as the rind does an orange, so is it stripped off from the body precisely as an orange is sometimes stripped by spiralizing it. For the strain constantly kept up by the windlass continually keeps the whale rolling over and over in the water, and as the blubber in one strip uniformly peels off along the line called the 'scarf,' simultaneously cut by the spades of Starbuck and Stubb, the mates; and just as fast as it is thus peeled off, and indeed by that very act itself, it is all the time being hoisted higher and higher aloft till its upper end grazes the main-top; the men at the windlass then cease heaving, and for a moment
Stubb's whale had been killed some distance from the ship.
It was a calm; so, forming a tandem of three boats, we commenced the slow business of towing the trophy to the Pequod.Εσφαλμένη αντίληψη #15
Μετά τη μάχη του Γρανικού, ο Αλέξανδρος έστειλε ως δώρο στους Αθηναίους 300 Περσικές πανοπλίες, με την ακόλουθη αφιέρωση: «Ο Αλέξανδρος του Φιλίππου και οι Έλληνες, πλην των Λακεδαιμονίων, αφιερώνουν αυτά τα άρματα»… Ο J.R. Hamilton αναφερόμενος σ' αυτό το γεγονός, λεει: "Λαμβάνοντας υπ' όψη τον μικρό ρόλο που έπαιξαν οι Έλληνες στρατιώτες στη μάχη (με καμία αναφορά στους Μακεδόνες) πρέπει να θεωρηθεί ως προμελετημένη προπαγάνδα προς τους Έλληνας συμμάχους του. Ο Αλέξανδρος δεν αφήνει την ευκαιρία να τονίσει την απουσία των Σπαρτιατών.»
Πραγματικότητα #15
Η θεωρία του J.R. Hamilton δεν είναι καθόλου πειστική. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε ανάγκη να ευχαριστήσει κανέναν διότι ο αριθμός των στρατιωτών από τη Νότιο Ελλάδα ανήρχετο μόνον στους 9,400 άνδρες, και όπως ακριβώς ο ίδιος παραδέχεται, οι 9,400 στρατιώτες έπαιξαν μόνον μικρό ρόλο στην εξέλιξη της μάχης. Εφ όσον αυτός ήταν ο στρατηλάτης της εκστρατείας, εάν ο Αλέξανδρος παραμελούσε τους Μακεδόνες στρατιώτες του και εκθείαζε τους «ξένους» Έλληνες, τότε θα αντιμετώπιζε τους ίδιους οργισμένους Μακεδόνες τους οποίους αντιμετώπισε στην Όπη όταν διώρισε ξένους (Πέρσες και Μήδους) σε υψηλές θέσεις της στρατιωτικής διοικήσεως. Αυτό που πρέπει να τονισθεί όμως είναι το γεγονός πως κανείς από τους Μακεδόνες δεν παραπονέθηκε για την προαναφερθείσα επιγραφή ύστερα από τη μάχη του Γρανικού, διότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους συμπεριλαμβανομένους.
Η αλήθεια είναι πως ο Μέγας Αλέξανδρος θεωρούσε τον εαυτό του και τους Μακεδόνες του, Έλληνες. Η μητέρα του διεκδικούσε γενεαλογική καταγωγή από τον Αχιλλέα, και από την πατρική πλευρά από τον Ηρακλή. Ο πρόγονός του, Αλέξανδρος Α', δήλωσε πως ήταν Έλληνας (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, V, 20,22 - VIII, 137 - IX, 45).
Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και μιλούσαν Ελληνικά
(βλ: Παπάζογλου, Μακεδονικές Πόλεις, σελ. 333 και Φυλές της Κεντρικής Βαλκανικής, σελ. 135. Casson, Μακεδονία, Θράκη και Ιλλυρία, σελ. 157-162. NGL Hammond, Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 12-15 και 193. Cavaignac, Ιστορία της Αρχαιότητος, I, pa 67. Hoffman, Οι Μακεδόνες, σελ. 259. Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σελ. 3. Γιουγκοσλαβική Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια 1974 «Αρχαία Μακεδονία». Hogarth, Ο Φίλιππος και Αλέξανδρος, σελ. 5, n 4. Urlich Wilcken, Αλέξανδρος ο Μέγας, ΙΙ, σελ. 23 και 24. Bosford, Ελληνική Ιστορία, σελ. 237).
Μερικοί από τους επιστήμονας οι οποίοι προαναφέρονται, αρχικώς ήταν αβέβαιοι για την Ελληνικότητα των Μακεδόνων (π.χ. NGL Hammond), όμως έργα αρχαίας Ελληνικής τέχνης τα οποία οι ανασκαφές των τελευταίων ετών έχουν φέρει στο φως απέδειξαν ότι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παραδεχθούν οι ιστοριοδίφες το λάθος τους. Ο NGL Hammond εξηγεί το λόγο γιατί διάφοροι ιστοριοδίφες, όπως ο Ε. Badian, (στο βιβλίο του Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 13, παρ. 29) δεν θεωρούν τους Μακεδόνες Έλληνες. Ο Hammond αναφέρει ότι τώρα τελευταία ο E. Badian στο βιβλίο του Barr-Sharrar (σελ. 33-51) δεν λαμβάνει υπ' όψιν τα αποδεικτικά στοιχεία όπως εξηγούνται στην Ιστορία της Μακεδονίας (NGL Hammond και G. T. Griffith, 1979, σελ. 39-54). Ο Badian στο Barr-Sharrar επιμένει στη θεωρία πως οι Μακεδόνες (χωρίς να προσδιορίζει ποιούς θεωρεί Μακεδόνας) μιλούσαν κάποια άλλη, μη Ελληνική γλώσσα. Ο Badian διαρκώς αγνοεί αποδείξεις οι οποίες αντιτίθενται στις δικές του δοξασίες και πεποιθήσεις, επιλέγοντας μόνον ό,τι του αρέσει, αγνοώντας άλλα στοιχειώδη αποδεικτικά στοιχεία. Αυτά ακριβώς τα χνάρια επέλεξαν να ακολουθήσουν και κάποιοι άλλοι, όπως ο E. Borza, P. Green κτλ.
Όλα τα ονόματα, είτε της βασιλικής οικογενείας, είτε ονόματα απλών Μακεδόνων πολιτών, όπως ο Καλλίνης (Αρριανού, Η Ανάβασις του Αλεξάνδρου, VII παρ. 11), ο Λήμνος από τη Χαλάστρα (Πλούταρχος, Παράλληλοι Βίοι Επωνύμων Ελλήνων και Ρωμαίων, κεφ. Ο Αλέξανδρος) και τοπωνύμια στην περιοχή της Μακεδονικής πατρίδος, ήταν αναμφιβόλως Ελληνικά. Η Μακεδονική πατρίδα συμπεριλάμβανε περιοχές όπως η Ημαθία, Πιερία, Βοττιαία, Μυγδονία, Κρεστονία, Βισαλτία, Σιντίκη, Οδομαντίς, Ηδονίς, Ελίμεια, Ορεστίς, Εορδαία, Αλμωπία, Λυνκυστίς, Πελαγονία, και Μακεδονική Παιονία. Η Μακεδονική Παιονία βρίσκεται νοτίως των στενών του Demir Kapija (πΓΔΜ).
Η Φανούλα Παπάζογλου, εμμέσως συμφωνεί με τα ορόσημα των προαναφερθέντων περιοχών της γεωγραφικής Μακεδονίας, τονίζοντας, «… πολύ συχνά ξεχνιέται το γεγονός πως η αρχαία Μακεδονία συμπεριλάμβανε μόνον σχετικώς ένα μικρό μέρος της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας» (Παπάζογλου, Φυλές της Κεντρικής Βαλκανικής, σελ. 26
Η Μακεδονία κατέλαβε την ήδη εξελληνισμένη Παιονία το 217 π.Χ., κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φιλίππου Ε', 106 χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όποιος χάρτης ενσωματώνει την Παιονία στη Μακεδονία πριν το 217 π.Χ. είναι παντελώς λανθασμένος.
Όλες οι επιγραφές και τα ιστορικά ευρήματα που βρέθηκαν στις ανασκαφές, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Τρεμπένιστε και Ολεβένης κοντά στο Μοναστήρι, είναι αναμφισβητήτως στην Ελληνική γλώσσα. Υπάρχουν μόνον λίγες εξαιρέσεις, αλλά η μόνη περίπτωση που κάποιος παρατηρεί μη Ελληνικά ονόματα και μη Ελληνικά τοπωνύμια είναι στις περιοχές της Μακεδονικής επεκτάσεως, όπως στην Παιονία, Θράκη κλπ. Τα μη Ελληνικά ονόματα, λέξεις ή τοπωνύμια που βρέθηκαν στη Μακεδονική πατρίδα είναι υπολείμματα των Θρακικών, Φρυγικών και Παιονικών φυλών, οι οποίες ζούσαν στην περιοχή, πριν εκδιωχθούν από τους Μακεδόνες.
Συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες προϋπέθετε οριστικώς και αμετακλήτως Ελληνική καταγωγή. Ο Αρχέλαος νίκησε στους Ολυμπιακούς και Πυθίους Αγώνας (Solinus 9, 16), επίσης ο Αλέξανδρος Α' κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, V, 22).
Αναφέρεται από τον Ηρόδοτο (Ιστορίαι, Η, 43) ότι ένας αριθμός πόλεων της Πελοποννήσου, οι οποίες κατοικούνταν από Λακεδαιμονίους, Κορινθίους, Σικυόνες, Επιδαυρίους, Τροιζινίους, και Ερμιονίους, με μόνους εξαιρετέους τους Ερμιονίους, οι λοιποί ήταν Δωρικής και Μακεδονικής καταγωγής. Οι προαναφερθέντες ήταν λαοί που κατοικούσαν σε πόλεις οι οποίες βρισκόταν στην Πελοπόννησο, και αυτό πιστοποιεί το γεγονός πως οι Μακεδόνες ήταν τόσο Έλληνες όσο και οι Δωριείς.
Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στην ερώτηση γιατί ο Αλέξανδρος έστειλε 300 Περσικές πανοπλίες στη θεά Αθηνά, πρέπει να πάμε πίσω στη μάχη των Θερμοπυλών και σε όλα τα συμβάντα που ακολούθησαν. Αλλά για να καταλάβει κανείς τα γεγονότα, πρέπει να ξαναθυμηθούμε τη μάχη των Θερμοπυλών.
Τα Περσικά στρατεύματα και Ναυτικό, με επικεφαλής τον Ξέρξη, νίκησαν τους 1300 Έλληνες (1000 από τη Φωκίδα) και 300 Σπαρτιάτες υπό την ηγεσία του Λεωνίδα. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως τα Περσικά στρατεύματα ήταν νικηφόρα μόνον όταν ο προδότης Εφιάλτης οδήγησε τους Πέρσες από ένα κρυφό μονοπάτι, και έτσι περικύκλωσαν τους λιγοστούς Έλληνες. Επιπροσθέτως πρέπει να επισημανθεί ότι σύμφωνα με τους νόμους του Λυκούργου, δεν επιτρεπόταν στους Σπαρτιάτες να αφήσουν το στρατόπεδο μάχης για κανέναν λόγο, αλλά ούτε και να ακολουθήσουν κάποιον άλλο ηγεμόνα σε μάχη. Αυτός ήταν ο λόγος που οι Σπαρτιάτες δεν ακολούθησαν τον Αλέξανδρο στην εκστρατεία εναντίον των Περσών.
Ο Ηρόδοτος (Ιστορίαι, βιβλίο. Η, 114) γράφει:
"Οι Σπαρτιάται λοιπόν έπεμψαν επειγόντως έναν κήρυκα, ο οποίος εύρεν όλον το στράτευμα εις την Θεσσαλίαν. Ούτος παρουσιασθείς ενώπιον του Ξέρξου του είπεν «Βασιλεύ των Μήδων, οι Λακεδαιμόνιοι και οι Ηρακλείδαι της Σπάρτης, ζητούν ικανοποίησιν δια τον φόνον, διότι εφονεύσας τον βασιλέα τον υπερασπιζόμενον την Ελλάδα». Εκείνος εγέλασε τότε και επί πολύ χρόνον έμεινεν άφωνος"
Η βασιλική οικογένεια της Σπάρτης (Ηρόδοτος Ζ, 204), και η βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας (βλ. Πραγματικότητα #13) διεκδικούσαν γενεαλογική καταγωγή από τον Ηρακλή.
Λαμβάνοντας υπ' όψη τα προαναφερθέντα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο Μέγας Αλέξανδρος, νικώντας τους Πέρσες στη μάχη του Γρανικού, έστειλε 300 πανοπλίες στη θεά Αθηνά η οποία ήταν επίσης και θεά του πολέμου, και με αυτόν τον τρόπο ΕΚΔΙΚΗΘΗΚΕ τους 300 Σπαρτιάτες οι οποίοι σκοτώθηκαν υπερασπίζοντας την Ελλάδα.
If moody Ahab was now all quiescence, at least so far as could be known on deck, Stubb, his second mate, flushed with conquest, betrayed an unusual but still good-natured excitement.
.-
'A steak, a steak, ere I sleep! You, Daggoo! overboard you go, and cut me one from his small!'
πηγές:
http://etext.lib.virginia.edu/toc/mo...c/Mel2Mob.html
http://www.greece.org/main/bookstore4.htm
πούτσα μπάλα και καράτε.
Είσαι καλλιτέχνης.
Γιατί δε με θες κυρά μου; Επειδή είμαι ψαράς;
And I'll smile and I'll learn to pretend
And I'll never be open again
And I'll have no more dreams to defend
And I'll never be open again
Must I always be alone?
επίσης, παρουσιάζει ως επιχειρήματα δηλώσεις σλάβων πολιτικών; ενώ συγχρόνως οι περισσότερες διαψεύσεις είναι του επιπέδου της παραπάνω που ανέφερε ο φάντομ ντακ; "τα πράγματα είναι ΕΤΣΙ και αυτό το ισχυρίζομαι βασιζόμενος στο απόλυτο τίποτα"; και η ειρωνεία: "Ο Badian διαρκώς αγνοεί αποδείξεις οι οποίες αντιτίθενται στις δικές του δοξασίες και πεποιθήσεις, επιλέγοντας μόνον ό,τι του αρέσει". τι μας λες; τι μου θυμίζει αυτή η στάση; και όλα αυτά από ένα site με την εξής κεντρική σελίδα:
θα αστειεύεσαι βέβαια, έτσι δεν είναι;
μάγκα μου, αν θες τόσο απεγνωσμένα να πιστέψεις σε ένα φαντασιακό που σου επιτρέπει να ζεις με την ψευδαίσθηση ότι είσαι πράγματι κάποιος ώστε να καταφεύγεις σε τέτοιους τσαρλατανισμούς, τότε δεν έχει νόημα να συζητάς εδώ, προσπαθώντας να μας πείσεις. άλλον πρέπει να πείσεις. ακριβώς, μάγκα μου, εσένα εννοώ.
επίσης, όταν αγγίξεις επίπεδα φιλοδοξίας εφάμιλλα αυτών του φάντομ ντακ ρίξε καμία απάντηση εδώ και εδώ γιατί φαίνεται πως μας ξέχασες.
apla eleos e
I AM JESUS.
Φίλε Solo Carriera,
Πρέπει να το καταλάβεις ότι ορισμένοι άνθρωποι απλά δεν παίρνουν από λόγια. Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας και η νοοτροπία τους απέναντι στη ζωή. Επίσης πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι επειδή ο χρόνος της ζωής μας εδώ είναι πεπερασμένος, δεν είναι δυνατόν να χάσω όλο τον ελεύθερο χρόνο μου προσπαθώντας να μεταπείσω 1-2 αγύριστα κεφάλια, ενώ την ίδια στιγμή θα μπορούσα να τον είχα αφιερώσει για να βοηθήσω 50 και 100 διαλλακτικότερα άτομα που αγαπούν την πατρίδα τους, είναι σε θέση να αναλάβουν κάποιες πρωτοβουλίες και (κατά την ταπεινή γνώμη μου πάντα) βρίσκονται σε πολύ-πολύ καλύτερη μοίρα. Απλά προτιμώ το δεύτερο, το οποίο θεωρώ ότι αποκομίζει μακροπρόθεσμα πολλαπλάσιο όφελος για τον τόπο. Πως να το κάνουμε...κάπου είναι και θέμα πρωτεραιοτήτων.
αναμφισβήτητα από τα καλύτερα posts που έχουν γίνει.
ειδικά εδώ, "για να βοηθήσω 50 και 100 διαλλακτικότερα άτομα που αγαπούν την πατρίδα τους", δάκρυσα.
Γράφτους στα παπάρια σου, μαλάκες είναι ...
fantasou na mporouses na tous metapeiseis kiolas, na dw poso xrono 8a afierwnes stous 50 kai 100 filous sou.
Posting Permissions
vBulletin Skin by Bluepearl Skins
