Originally Posted by
ο Αντώνης Πανούτσος
Η πιστή (μεταφορά)δεν είναι πάντα ωραία
Είναι ειρωνεία, το πιο προχωρημένο κόμικ της τελευταίας εικοσαετίας να αποτυγχάνει ως ταινία λόγω σχολαστικισμού. Το «Sin City» αποτυγχάνει, γιατί στην κινηματογραφική μεταφορά του δεν αντιμετωπίστηκε σαν σενάριο από κόμικ, αλλά με τον σεβασμό που συνήθως επιφυλάσσουν οι μουσουλμάνοι στο κοράνι. Στην Ελλάδα, μετά το μπουμ του «Μαμούθ», της «Βαβέλ» και του «Παραπέντε» στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, τα κόμικς επέστρεψαν στο παρελθόν.
Αθλια τυπωμένα περιοδικά με υπερήρωες για τα πιτσιρίκια, Αστερίξ και Λούκυ Λουκ καλά για ένα ταξίδι έως την Τζια για απολιτικούς μεσήλικες, Μπιλάλ και Ρεζέ για τους πολιτικοποιημένους που νομίζουν ότι το αβάν-γκαρντ τελείωσε πριν από 30 χρόνια στη Γαλλία, και μια ελάχιστη μειοψηφία που με το Internet και τις παραγγελίες στο e-bay κατόρθωσε να παρακολουθεί τις εξελίξεις στον χώρο του κόμικ. Στους τελευταίους, το όνομα του Frank Miller ήταν απόλυτα γνωστό προτού το μεγαλύτερο έργο του, «Sin City», γίνει ταινία.
Ο Frank Miller έχει σχεδιάσει τους «X-Men», το «Wolverine», τον «Batman» και μια μεταφορά σε κόμικ της Μάχης των Θερμοπυλών, με τον τίτλο «300», από τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Ο Miller θα ήταν ένας από τους μεγάλους σχεδιαστές κόμικ της τελευταίας 20ετίας αν δεν είχε σχεδιάσει το «Sin City». Μετά το «Sin City» έγινε ο μεγαλύτερος. Χρειάζεται μια μικρή προσπάθεια για να μπεις στην ατμόσφαιρα του κόμικ. Ασπρόμαυρο, εκτός από τις ελάχιστες φορές που προστίθεται ένα χρώμα, για παράδειγμα το κίτρινο στο «This yellow bastard» και το κόκκινο στο «A dame that you can kill for», και με αφηρημένες γραμμές, το κόμικ σε αφήνει να φαντάζεσαι παρά σε υποχρεώνει να βλέπεις. Από τη στιγμή όμως που τσιμπήσεις, δεν σταματάς. Γιατί το «Sin City» δεν χρειάζεται να πηγαίνει πίσω στο Σικάγο του ’30, όπως έκανε ο Abulli με το Torpedo για να φτιάξει noir ατμόσφαιρα. Ολα γίνονται σήμερα με loser χαρακτήρες, όπως επιβάλλουν τα noir μυθιστορήματα, αλλά με μουσική ραπ αντί για Μπίλι Χάλιντεϊ.
Ενα από τα μεγάλα ευρήματα του Miller είναι τον κομπάρσο του ενός βιβλίου να τον κάνει πρωταγωνιστή στο επόμενο, για να τον ξανακάνει κομπάρσο στο μεθεπόμενο. Η μεγάλη αγωνία όσων είχαν ακούσει ότι το κόμικ θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο ήταν πόσο πιστά θα αποδοθεί. Η απάντηση είναι: χάρη στην παρουσία του Frank Miller στα γυρίσματα, το κόμικ μεταφέρθηκε τόσο πιστά που η ταινία σχεδόν δεν βλέπεται.
Οι ηθοποιοί βοηθημένοι μέσα στο virtual reality είναι σαν κινούμενα σχέδια, σε σημείο που να αμφιβάλλεις αν ο ρόλος του Marv θα ήταν διαφορετικός αν αντί του Μίκι Ρουρκ έπαιζε ο Δημήτρης Πιατάς. Η συνέχεια στα πλάνα είναι σαν τα τετραγωνάκια των κόμικς: μια χαρά στο χαρτί, αφού βλέπεις ολόκληρη τη σελίδα, σπαστικά όμως στον κινηματογράφο, αφού οι εικόνες μοιάζουν να χοροπηδάνε. Αν δεν έχετε διαβάσει τη σειρά των κόμικς, δείτε οπωσδήποτε την ταινία. Αν την έχετε διαβάσει, ξαναδιαβάστε την, η ταινία δεν έχει τίποτα να προσθέσει...