Oracle "As Darkness Reigns", 1993
http://cfs2.tistory.com/upload_contr...NoLzAvNjguanBn
Λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν απίστευτης ομορφιάς συγκερασμό της λυρικότητας των Queensryche των δύο πρώτων δισκογραφημάτων και την τ-ί-γ-κ-α metal δυναμική σχημάτων όπως είναι οι Hexx, Obsession (ψάξτε τους!), Helstar, Sanctuary, Jag Panzer, Apollo Ra, Mystic Force κ.ά. Για να προλάβω ενδεχόμενες απορίες/αντιδράσεις: όχι, δεν έχουμε να κάνουμε με ακόμη ένα δείγμα γαμηστερού US power που έχει ηχογραφηθεί υπό κάκιστες συνθήκες κατά τη διάρκεια ενός πρωινού που λέει ο λόγος, όπως είναι π.χ. το Altered State (θεϊλα demo με τον Ski στα φωνητικά με κάκιστο, ωστόσο, ήχο) ή το Eldritch Rite. Για να σας δώσω να καταλάβετε η παραγωγή είναι επιπέδου, αν όχι καλύτερη, αυτής του "Programmed". Ή αν προτιμάτε, σε ένα στερεοφωνικό, ο ήχος του "As Darkness Reigns" είναι ανώτερος αυτού των δύο Sanctuary albums. Όγκος από παντού, σαρωτικές κιθάρες, ΜΠΑΣΟ ΠΟΥ ΟΡΓΩΝΕΙ και γενικά ένας από τους πιο ζεστούς ήχους ολόκληρου του ιδιώματος.
Από ερμηνεία και τραγούδια, όμως, τί γίνεται; Με αυτή την ερώτηση περνάμε και στο ζούμι της υπόθεσης: το συγκεκριμένο full-length μπαίνει α-δ-ι-α-π-ρ-α-γ-μ-ά-τ-ε-υ-τ-α στα τριάντα (μήπως λέω πολλά; ) καλύτερα full-length του αμερικάνικου metal. Αν, από την άλλη, μιλάμε περί τεχνικής και απόδοσης (δυσκολία παιξίματος, παικτικά λάθη, ηχοληπτικά ζητήματα κ.ο.κ.), τότε μπαίνει στα είκοσι καλύτερα albums της σκηνής, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ξέρετε... εκεί πολύ ψηλά μαζί με τα "Distant Thunder", "Ascend from the Cauldron", "Control and Resistance", "Programmed", "Awaken the Guardian", "Refuge Denied", "A Social Grace", "Thundersteel" ή “Privilege of Power”, "Free the Beast" και κάποια λίγα ακόμη. Βασικά, είναι απορίας άξιο πώς ο τραγουδιστής της μπάντας, William Wren, που επιδίδεται σε ένα σκασμό ακροβασίες, κατορθώνει και δεν κάνει το παραμικρό λάθος! Να σας δώσω να καταλάβετε, αν θέλουμε να ακριβολογούμε, ο Tyrant στο "Winner/Loser" υποπίπτει σε κάποια λαθάκια. Μιλάμε για τεράστια, πραγματικά, ερμηνεία από έναν frontman ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, έχει περάσει και από τους θεούς Mystic Force. Τσαμπουκάς, δύναμη, ορμή, επική έπαρση, τελειότητα στην άρθρωση και τη ρυθμική ροή είναι τα κυριότερα προτερήματα της φωνής του Wren.
Η συνέχεια δικαιωματικά ανήκει στις κιθάρες, οι οποίες καταφέρνουν και προκαλούν μεγάλη εντύπωση στον ακροατή ήδη από την πρώτη ακρόαση. Ok, εν γένει ο US ήχος βρίθει φοβερών κιθαριστικών ιδεών, αλλά εδώ το πράγμα ξέφυγε εντελώς! Ο κιθαρίστας του σχήματος διαθέτει εκτελεστική δεινότητα που σε κάνει να βλασφημάς και να θες να παρατήσεις το sport, αλλά δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος για τον οποίο ο δίσκος χαρακτηρίζεται από σεμιναριακό κιθαριστικό παίξιμο. Η ισορροπία τους μεταξύ 100% metal ρυθμικών μερών και σπουδών κλασικής μουσικής κλέβει πραγματικά την παράσταση. Ναι, καλά καταλάβατε: στα solos του ο Smedley προσαρμόζει θέματα από Bach, Paganini και άλλους κλασικούς συνθέτες. Κι όλα αυτά όχι με τον αστείο τρόπο του Malmsteen, ο οποίος όταν πει να σολάρει θα κάτσει να ξεκωλιαστεί (βασικά, πόση αμπαλίαση να φωνάζεις κοτζάμ' Ripper και να τον αφήνεις να υπερκαλύπτεται από τη στάθμη των κιθαρών; ) . Μόνο με το "Toxic Wasteland" του φοβερού Dofka μπορώ να παρομοιάσω το τελικό αποτέλεσμα αυτού του παντρέματος (κλασικής παιδείας και US metal), αλλά επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι οι Φλωριδιανοί βρίσκονται μια - γεμάτη - κλάση πάνω.
Πολλά ειπώθηκαν και θα μπορούσαν να ειπωθούν τα τετραπλάσια... Τραγούδια δεν έχει νόημα να αναφέρω, αφού όλα είναι ένα κι ένα. Αφιερώστε εξήντα λεπτά της ώρας και ακούστε αυτό το ΕΠΟΣ.
METAL IS NO SIN
